Kan sıçramış uykularına,
Ölüm kokuyor yatak çarşafları,
Ucunda senelerin takılı olduğu bir sarkaç,
Kafamda bir apartman boşluğu kadar ruhun...
Sen bir apartman boşluğu gibi sahipsizsin;
karanlık yayılmış rutubetli hayatına,
sokak kedileriyle yatıp kalkar hasretin.
belki yıkılır bu duvarlar, karışır insanlara, ama
dayanmaz sıcağa hasret dizlerin.temellerindir kaynağı gizlerin...
“Nihayet insanlık öldü. Haber aldığımıza göre uzun zamandır amansız bir hastalıkla pençeleşen insanlık, dün hayata gözlerini yummuştur. Bazı arkadaşlarımız önce bu habere inanmak istememişler ve uzun süre, "yahu insanlık öldü mü?" diye mırıldanmaktan kendilerini alamamışlardır. Bu nedenle gazetelerinde,"insanlık öldü mü?" ya da
savrulma
benden bir öykü...
1-
Gece saat 00:37. Yarı uyur yarı uyanık
mayışma durumundayken hiçbir şey
düşünmemeyi başardığımda, beynimdeki zonklama katsayısından
dolayı delirmeye ‘’beş kala, delirmeye
Yarın - 1
00.25
Biliriz ki bu saatler, hayalciler için gerçeklikten kaçmanın ve zihinsel olarak kahramanlık peşinde koşmanın başlangıç saatleridir.
Şimdi, gerçekte var olup şu an kendisi hakkında hiçbir kestirimde bulunamadığım birini, Sevi'yi kahramanlaştıralım. Ve onun baş rolü çektiği bu hikayede ben, yeniden figüran olayım.
Kendisi, ihtimaldir