BOŞLUK TAŞI
Kumaşi dediler bana. Aşağı kadın yani. Anam bezden bebek dedi. Çok şey dedi babam. En çok da, boşluk taşı dedi. Küçümsediği için değil. Boşluğa anlam veren, boşluğu boşluğuna pişman etmeyen taş yani…
Yeni sevdalım bir semercinin oğlu, bir garip Adem’di. Saçları siyahımtırak, güvezi. Yokluğa açılmış bir çift pencere gibi gözleri. Puslu,
YÂREN PERVERDİGAR
Nefsi idaresi ne istiyorsa o oluyor
İnce, nazik belini sallandırıyor Ayça kız
Ah ne güzel, sempatik rüya...
Benim olmalıydı narenciye teni
Benim olmalıydı fikri, hüviyeti
Şirince kız...
Nietzsche der ki: “ölüm varken ben yokum, ben varken ölüm yok.”
Zülfü Livaneli - Sevdalım Hayat kitabının son cümlesi...
sevdalım hayat dinlerken, güneş topla benim için...
bu oğlum için V1:
youtu.be/bFrnH7pyzW8
bu benim için V2:
youtu.be/Jndfd7m_dZg
Viraha
Kumsalda dolandık
Martılar, şezlonglar yaz havası derken...
Ayağımızın üstünde sefere çıktı karıncalar
Gözler güneşle savaşadursun hep izledim
Bu güzellik sadece benim için yaratılmıştı
O tarif edilemez duygulara kapıldım
İşte oradaydım sola doğru giderken göğüs boşluğunda ki müstakil evim...
Kumsalda dolandık
Yeri gelir sine de uyurum,