Yüce Allah'ım bizlere de bu birleşme şuurundan nasip eylesin. Olay bundan ibarettir arkadaşlar, Müslüman'ın toprağının nerede olduğu fark etmez, bir savaş varsa biz de orada olmalıyız.
#5199mecliste...
Sırf kuduzdan değil saldırma sonucunda da ölen pek çok çocuk, genç, orta yaşlı, yaşlı insan oldu. Yüzlerce insan uzuv kaybı yaşadı. Bakın siz bu haberleri "ay içim kaldırmaz" deyip izlemiyorsunuz diye, yok olmuyor. "Taş atmışlardır, nanik yapmışlardır" gibi sözlerinizle alakası olmayan görüntüler duruyor her yerde. Ama şu
'Kara'lamacalar
Hayat anlamlandıramıyorum bazen... Fizikte etki - tepki yasası diyorlar buna, hiçbir olay bir etki olmadan tepki de douğramazmış. Oysa benim içimde öylece duruyor bu his 'anlamsızlık'. Öyle karmaşık geliyor ki bazen hayat hem bir ipin üzerinde yürüyecek kadar zor hem de o ipin üzerinde yürümeyi en başından beri biliyormuş gibi kolay.
Roger Vaillant'ın "Kanun" isimli romanını okumuş muydunuz?
İtalya'nın güneyinde oynanan bir oyunun adı Kanun.
Kazanan, kaybeden hakkında bildiği bütün gerçekleri söylüyor. Bilinen ve söylenmeyen bütün sırlar ortaya çıkıyor.
Bütün kasaba birbirinin gizlisini kapaklısını öğreniyor.
O sakin görünen kasabanın, üstüne örtülmüş huzur örtüsünün altında ne ihanetler, ne yalanlar, ne fırtınalar yaşadığı ortaya çıkıyor.
Bir el böyle bir oyun oynayalım mı?
Açalım mı kâğıtlarımızı?
Ya her şeyi biliyorsam hakkınızda?
Ya görünmesinden en çok korktuğunuz yerinizi görüyorsam?
Ya anlıyorsam sizi?
Ya anlaşılmasını istediğiniz sınırların ötesine de ge çiyorsa anladıklarım?
Korkmaz mısınız?
Nasıl oynamak istiyorsunuz bu oyunu?
Alay edenler kendileriyle de alay edildiğini, küçümseyenler kendilerinin de küçümsendiğini, suçlayanlar kendilerinin de suçlandığını öğrendiğinde ne yapacak?
En aldırmaz duranlar, gizli gözyaşlarını gören birileri olduğunu anladığında ne olacak?
Sizi anlamadıkları için mi üzülüyorsunuz?
Ya sizi anlarlarsa?
Ya söylemekten utandığınız kıskançlıklarınızı, içinizi kemiren aşağılık duygularınızı, başkalarının görmemesi için dualar ettiğiniz yetersizliklerini fark ediyorlarsa?
Karanlıkta Sabah Kuşları
Bu durumu siz de yaşıyor musunuz? Bu konu da tek olamam:))
Kendime bir sayı belirlemişim(61) bu sayı belirleme nasıl oldu neden o sayı bilmiyorum sadece o sayı çıktığında kendime -aa bu bir işaret mi- diyorum :)) (neyin işareti orasıda meçhul)
Algıda seçicilik yaratıyormuşum aslında kendime, her o sayı çıktığında hafızam aşina olduğu sayıya kendini veriyor ve baktığım yerlerde hep o sayı 61... Telefonumun şarjına bakıyorum 61, plakalara bakıyorum 61 sayfa sayısına rastgele bakıyorum 61...
Oysa ki ben bu sayıyı değilde başka bir sayı olan 58'i seçseydim benim hafızam o sayıyı arıyacaktı.
Aslında olay şu, ben sürekli telefon şarjıma bakıyorum 30 da gorüyorum 18 de görüyorum hatta şu anda 29:) görüyorum ama beynim bunu kodlamadığı için fark etmiyor, çünkü kodlanan sayı 61. (Burdan trabzonlulara da selam olsun hiç gitmediğim bir yer oysa ki haahaha)
Görmek dedi seyyah ve sessizliğini bozup gene konuştu görmek iki göz ile gerçekleşen olay değildir kalbi kör olana yüz göz versen de fark etmez...
Hayattan
Bazen diyorum ki bazı olay veya durumlar neden başıma geliyor sonra geçmişe bakınca çoğunun kendi yaptığım hataların karması olduğunu fark ediyorum. Bence insanın bu hataları fark etmesi ve ilerideki hayatı için bunları yapmamaya özen göstermesi çok değerli birşey. Artık olgunlaşmak mı desek yoksa başka birşey mi kelime dağarcığımda uygun bir kelime bulamadım. Kısaca bazen geriye bakmak gerek
Kabullenmek insanları olduğu gibi, neyse o, nasılsa öyle.. çabalamamak aslında bir yerde. Bazen doğru bir yol, kimi zaman tehlikeli ama. Alışkanlık haline gelirse hele ki, fark etmeden kaybetmek istemediğimiz insanlar için de emek vermemiş oluyoruz. Onları kaybetmeyi göze almış oluyoruz aslında. Bazen, sevdiğin için, ilişkinizin sağlıklı yürümesi için üzülse de karşıdaki konuşmak gerekiyor, anlatmak ve anlamak gerekiyor. Bu ilişkiyi olduğundan daha kötü bir noktaya da taşıyabilir. Ama ismini koyamadığın duyguların mevcutsa hali hazırda kötü de olsa ilişkinin ne olduğunu bilmek daha kıymetli geliyor bana. Zaten herkesle iyi olamaz ilişkilerimiz. Her ilişkide belli sıkıntıların olması kaçınılmaz bir olay. Mühim olan bazı şeylere rağmen ilişkiyi yürütebilmek, fedakarlık yapabilmek, gerektiğinde emek verebilmek.
Bunlar içinse cesur olmak gerekiyor. Çekiniyoruz çokça yaşamaktan.. kırılmaktan, kırmaktan..oysa hayatın değişmezi bunlar. Yaşayalım iyisiyle kötüsüyle, hüznüyle sevinciyle. Kucaklayalım yaşamı, insanlığı, çok şeye rağmen.. sevelim, sevilelim, gülelim, ağlayalım, bağrımıza basalım, kızalım ama vazgeçmeyelim hayattan, düştükçe kalkalım. Ve yaşayalım yaşamı hakkını vererek...