Kelamlarımız umut olmalı daralmış yüreklere.
Arş-ı inletmeli dillerdeki tekbir sesleri.
Tükenmiş ruhlara deva olan Menzile gidilmeli.
İstemekle olunmaz dedikleri sofiymiş meğer.
Her daim aşkın ateşiyle yanan gönüllere kurban demişler.
"Seni seviyorum" demesini isterdim,
Eğer bu çılgın umut gerçekleşmeyecekse..
İsteyecek başka neyim var?
Ne istediğimi biliyormuyum?
Kendimi kaybetmiş gibiyim:
Tek istediğim sonzuza dek daima bütün,
ömrümce onun yanında olmak onun ışığıyla onun halesiyle aydınlanmak.
Ondan ötesini bilmiyorum.
Ondan kaçabilir miyim hiç?
"Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı, hem aptallık, hem inanç devriydi, hem de kuşku, aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı, hem her şeyimiz vardı, hem hiçbir şeyimiz yoktu..."