Okuduğum romanlardan, yetişkinlerin sıkıcı yaşamlarından kaçıp saklanmak isterim çocuk kitaplarında. Bir soluklanmak dinlenmek isterim. Çocuk kitabı deyip geçmemek gerekiyor aslında. Ne çok birikim var içlerinde. Okurken küçük bir gülümseme bile yetiyor o günün güzel geçmesine.
Dedemin Uçan Dairesi kitabını okurken de aynı şeyi hissettim. Bir hayat var bu kitapta. Bir yaşanmışlık. Cümleler aktı gitti. Masalları anlatan ben dinleyen ben oldum. Dede babaanne karakterleri sandığımdan daha fazla mutlu etti beni. Yer yer kahkaha attım. Yazarın tarih bilgisini genel kültürünü öykülere hafifçe serpiştirmesine bayıldım. Babaannenin ve köylü kadınların arkeolog olması ise en sevdiğim göndermelerden oldu.
Bu kitaptan çok şey öğrendim.
Vee en önemlisi şiddetle değil güzellikle tavsiye ediyorum :)
