Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Yazarın okuduğum ilk kitabı.Bu da diğer çoğu İskandinav polisiyesi gibi ağır ilerliyor ve karakterler, aileleri,çevreleri,vs. her yönüyle detaylıca anlatılıyor.Ancak Stieg Larsson, Jo Nesbo, Hanning Mankell gibi ustaları okurken konunun bir müddet sonra sizi iyice sardığına şahit oluyorsunuz ve o kitabın devamını bir solukta okuyup bitiriyorsunuz. Ne yazık ki bu kitaptan o tadı alamadım.Konu iyice sıradanlaştı, sonlarına doğru artık bir an evvel bitse de diğer kitaplara geçsem demeye başladım.Gerek kurgusu ve gerekse finali beni hiç tatmin etmedi, sadece Mia karakterini ilginç buldum ama bu da seriye devam etmek için yeterli değil.
İskandinav polisiyesinin farklı bir dokusu var, böyle bir kitap bulunca hemen okumaya çalışıyorum. Ben Yalnız Gezerim, serinin ilk kitabı, yazar ilk bölümleri uzun tutarak hem ana karakterleri tanıtımış hem de seriye iyi bir giriş yapmış. Tanıtımların ana karakterlere özel uzun tutulduğunu düşünsem de yazar tüm karakterler için aynı tutumu sergliemiş, bunu kitabı ve karakterleri daha samimi ve gerçekçi hale getirmek için yaptığını diye düşünsem de yer yer sıkıldığımı itiraf etmeliyim.
Çok polisiye okumak bir üsre sonra türden hiç zevk almamayı da beraberinde getiriyor, yazarlar farklı şeyler yazmak için katilleri daha da vahşileştirmek gibi basit bir yöntem tercih ediyorlar, sağlam ve etkileyici bir kurgu ile uğraşmak zor olsa gerek. Bu kitapta da biraz bahsettiğim durum vardı, vahşi-polisle oyanayan karakter. Böyle bir karakter yazmaya karşı değilim ancak yazarlar bu sırada çok fazla mantık hatası yapıyor, burada da biraz es geçilmiş noktalar vardı.
Kötü de iyi de sayılmayan bir polisiyeydi, yazar seri ilerledikçe iyi işler çıkarabilir, zemin müsait. Baş karakterler ve aralarındaki uyum güzel, iyi kurguyla güzel bir polisye çıkması işten değil.
Baykuş sevdası
Baykuş sevdama kanıp aldığım :D sürükleyici ve güzel bir polisiye.
Nice cinayetler okumuş olan ben için, yazarın olayı çok abartması aklıma takılan ilk konu. Koskoca Norveç'in dedektifleri hiç mi enteresan cinayetler görmemiş yani pehh :P
Gerilim türü olarak adlandırılmış olsa da bildiğin polisiye benim gözümde. Tüm bunların dışında okunası bir kitap tavsiye ederim :)
Kuzey Avrupa polisiyelerinin soğuk havasını çok iyi yansıtan bir Norveç polisiyesi. Yazarın ikinci kitabı ve ilk kitabı olan Ben Yalnız Gezerim'deki karakterlerle devam ediyor. Olaylar son ana kadar heyecanını koruyor. Kesinlikle tavsiye edebileceğim bir kitap. Kuzey Avrupa polisiyelerinin en sevdiğim tarafı, refah düzeyinin en yüksek olduğu ülkelerde ne kadar kötü şartlarda yaşayan insanların olduğunu ve suçun orada da kol gezdiğini vurgulaması.
Kurbanların çocuklar olduğu polisiyeler beni rahatsız etmiştir.Bu kitabı okumayı da bu yüzden epeyce ertelemiştim. Yazarın çocukların ölümünde fazla ayrıntıya girmemesi ve onların ölümünün acısız gerçekleştiğini vurgulaması romanı bitirmemi sağladı.
Romanın başlarında şöyle bir diyalog geçiyordu. "Bir bankayı soymak için ne yaparsın?" "Karşıdaki binayı havaya uçururum." Kitap boyunca olaylar bu prensip doğrultusunda ilerliyor. Bütün şüpheler birinin üstünde toplanmışken aslında bunun bir aldatmaca olması.Katili doğru tahmin etmek sizin için önemliyse bu prensibe uyarak yanılmazsınız.
Bu kitaptan önce Vaiz'i okumuştum. İki Kuzey polisiyesinde de Kilise ve tarikatların ön planda olması, dinin günlük hayatta çok az etkili olduğu bu ülkeler için şaşırtıcıydı.
Samuel Bjork Jo Nesbo'ya benzetiliyor. İkisinin de müzikle ve senaryo yazmayla uğraşması.Bu bağlantıyı 221B dergisinin mayıs sayısında Ceyhan Usanmaz kaleme almış. Bu yazı üzerine kitabı okudum. Bjork bir Nesbo olur mu bilmem ama iyi bir polisiye yazarı olacak.
Müthiş bir polisiye roman. Yazar okuyucuya daha onbeşinci sayfada ilk gerilimleri göndermeye başlıyor. İpuçları, kovalamaca, zamanla yarış, okuyucuyu tersin de tersine yatırmaca, kısaca dört dörtlük bir polisiye. Tek olumsuz yönü finalinin zekice olmaması, bence olay rastlantıyla sona ermemeliydi. Umarım devamı çok gecikmez
Kitabı yarıda bıraktım ve aslında çok iyi gidiyordu. Artık polisiye okuyamayacak mıyım? Okumaya çalıştığım, okumayı başardığım bütün polisiyeler birbirine benziyor. Karaktere dönüşebilen tipler birbirinin aynı sayılabilir, meselâ bu kitaptaki Munch ile Inge Löhnig'in çok iyi dedektiflik serisindeki Dührenfort (ya da benzeri bir isim) birbirine