Kayıp Kızın Hikayesi ise benim gözümde gerçek bir içe ve öze dönüş hikayesiydi. Elena’nın kopamadığı ve Lila’nın hep ait olduğu Napoli’nin üzerinde durulması; Lila’nın, sürekli bir devinim ve değişim içinde olsa da kendi kalıbında dönüp duran Napoli’yle kurduğu derin bağ ve özdeşim beni çok etkiledi. Bu son romanda keyifle okuduğum bir başka tema da eğitimin şekilsizleştirdiği, tekdüzeleştirdiği insan ve düşünce tipi ile bunun karşısındaki neredeyse noble savage, yani “soylu vahşi” diye yüceltebileceğimiz kesim. Bir yanda hızla değişen ve yayılan ideolojileri, eğitimin “yozlaştırdığı” entelektüel kesimi okuyoruz; bir yandan da ilkokuldan sonra eğitim almamış olan Lila’nın zihninde sürekli olarak dönen çarkları, çakan şimşekleri, birinden ya da bir şeyden değil, kendi kendine öğrenmenin kendine özgü kıvılcımını. Napoli Romanları ve Elena Ferrante hakkında daha çok düşüneceğim ve yazacağım kesin. Benim Olağanüstü Akıllı Arkadaşım ile başlayan dörtleme şu ana kadarki en büyük tavsiyelerimden biri olarak dursun burada.
