Çocuktuk...
Ruhumuzu oyunlar beslerdi. Oynarken acılar uzaklaşırdı bizden. Açıkmayı, susamayı ve yoksulluğu bile unuturduk.
...
Haberimiz yoktu zenci çocuklardan, Hiroşima'lardan, maden ocaklarında çalışan dokuz yaşındaki küçücük işçilerden. Bebek ölümlerinin sayısını henüz duymamıştık. Kuşlar da nüfusa kayıtlı değildi henüz.
Sayfa 17 - İZ YayıncılıkKitabı okudu
İnsan insanla insanlaşır.
Sayfa 28 - İZ YayıncılıkKitabı okudu
Dünya hayatının oyun ve oyuncaktan ibaret olduğunu bilmezdik. Zaten ilk çocuktan bu yana bunu çocuklara hiç öğretmediler.
Sayfa 17 - İZ YayıncılıkKitabı okudu
Büyümenin anlamını bilmeden büyüme arzusuna kapılmıştık.
Sayfa 15 - İZ YayıncılıkKitabı okudu
Ailenin yaşadığı mekan olarak ev, günümüzde çocuğun cenneti değil de adeta cehennemi. Ne sevgi, ne sevinç, ne güven.