İNSAN YAZGISI SARMALI
Bir şarkı üzerine,
Derinlere akan minibüste.
Bir ufak ben,
Bir elinde dünyayı yakan gençliğim.
Yol yordam seçilemiyor,
Yollar öyle de böyle de geçiyor.
O radyoda çalan hep,
İntihar eden yazar ve şairler (3) Kaan İnce..
Şair Kaan İnce, intihar ettiğinde 22 yaşındaydı. Ankara’da ailesiyle yaşıyordu.
Bir gece otobüse binip İstanbul’a gelmişti. Kadıköy Rıhtımı’nda bir otel odası tutup odasının balkonundan sabaha karşı kendini boşluğa bırakmıştı. En yakınları ve arkadaşları dahil, kimse onun neden intihar ettiğine dair kesin bir yanıt bulamamıştı.
Çünkü duyarlı bir insanın nerede ve nasıl derinden ve onulmaz bir şekilde kırıldığını, o kişinin kendisinden başka hiç kimse bilemezdi.
Sıcak bir buğu düşürdüler ceplerinden, kışın gelişini gözlerime yıkan gölgeler, ölüme giderken.
Sonuna vardım ufuk renginin, gündüz rüyalarımda gördüğüm.
Gün sayıyor kör eşgalim.
Sönüyor gülüşüm, gülün bağrında ikindi vakti.
Zaman çağlıyor, ömrümü biçmeden.
Çölde ıssızlık sürüsü gecelerim.
Pencerelerden akan yollarda usulca büyüyor hüzün.
İsyan dumanları.
Bir kıyı, boğulduğum.
Suçluyum.
Talan edilmiş sokaklara yeleler taktım, yenilgilerimi asmak için.
Korku salmış düş dudaklarına.
Üzgünüm....
Yıldızlar yanıyor. İçim buruk ve anılar hatırlanmak için çok eskiler. Yakın değilim yeryüzüne, ayaklarım değmiyor soluk mezar çiçeklerine. Karnımda bacaklarım, annemin hatırasından bürünürcesine çekilmiş göğsüme. Huzur, korku; adı ne bilmiyorum. Hangisi itti beni ufak, dengesiz, anlamsız bir c'ye? İçimi akan bir lav bürümüşse de donuk gözlerim. Kahve ve sarıya çalan silik beyazlar var. Sıradışı değilim hiçbir uzuvum ya da tam bir benle. Zira parçalanmış bir gecede çiçek açmasını bekliyorum. Oysa bu topraklar o kuytu mezarlarla bezenmiş. Hırsla yağsa bile yağmur kurumuş bu gri kemiklerde yeşermeyecek mavi umut. Çıplak, cılız çalılar serpiştirilmiş tepelere yine de her bahar hasadı bekliyorum. Lakin gördüğümden de küçüktü cehennem
zira her soğuk taşta adımla sarsılıyorum.
UFAK BİR BABA TÜRKÜSÜ
Babam bu benim,
Hafıza rehberim.
Yol dermanım,
Can yoldaşım.
Aman aman ruhum,
Akan kanım o.
Babama yollarda endemik bitkiler,
Anneme uçsuz bucaksız cennet kapıları.
Babam hatıralarım zamanı,
Her derdin hakiki şifası.
Aman aman fikrim de ya o rahat,
Kafamın içinde doğal şifa.
Hele bir desin söz ve öz,
Akıp geçen ruhumdan.
Onsuzluğu beceremedik,
Varlığı da bir yurt olsa.
Babama şu kalemi verin,
İçinden ne geçiyorsa yazsın olsun rüya.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
Gök kırılır yağmur yağar..
Gönül kırılır gözyaşı akar..
Ve birkez kırıldı mı kırkikindi yağmurları başlar. Sonra yağmur da diner, gözyaşı da diner.. Ve derin bir sessizlik tohum gibi saçılır toğrağa.. Nezaman sonra gökkuşağı gibi bir tebessüm belirir uçuk uçuk kıyısında dudağın. ✍🏻
Allah ŞAHADETLERİNİ kabul etsin.
MEKANLARI CENNET OLSUN
2015-2016-2017 YILI TEMMUZ AYINDAN
BERİ 1170 VATAN EVLADI ŞEHADETE ERDİ
1-ŞEHİT POLİS MEMURU BÜNYAMİN TORĞUT
2-ŞEHİT POLİS MEMURU OKAN ACAR
3-ŞEHİT POLİS MEMURU FEYYAZ YUMUŞAK
4-ŞEHİT UZMAN ONBAŞI MÜSELLİM ÜNAL
5-ŞEHİT ASTSUBAY MEHMET YALÇIN NANE
6-ŞEHİT POLİS MEMURU TANSU AYDIN
7-ŞEHİT ASTSUBAY İSMAİL YAVUZ
8-ŞEHİT UZMAN
Adsız Şiir
Gece yarısı karanlık çöker üstüme ..
Sonunu bilmediğim bir yolculuğa iter beni yüreğim ..
Düşler sokağında kalbime kan yağıyor içten içe ..
Üşümüş bir çocuk gibi çekilmiş köşeye ..
İç çekiyorum ..
Ağlamak benim tek mutluluğum oluveriyor sanki ..
Adım adım uykuya yaklaşıyorum ..
Doğacak güne inat ..
Ruhum bedenime yabancılaşmış ..
Nefesim bir