Misak-ı Milli kapsamındaki Suriye topraklarının ülkeye katılmasına karşıydı: "Bunlar Türk değil, bize bela olurlar"dı.
Rıza NurKitabı okudu
Milliyetçilik
İkinci altın çağının ardından, 2010'ları ortasında, Kürt sorununda çözüm beklentisine de bağlı olarak, milliyetçi tansiyon -yine 'ortalaması', ana akımı itibarıyla- düşmüş görünüyordu. Ne var ki 2015-2016'da çözüm beklentisi-
nin yerini yeniden çatışmaların almasıyla hızla kabardı ve ülke 'bayrak denizine' dönüştü. Milliyetçilik, her kriz durumunda el atılacak bir rehber gibi, tek ortak dil gibi, canlanmaya amadedir. Aynca bu yakın dönemdeki popülerleşme ve banalleşme deneyimi, ona, 'katı' biçimlerinin sorgulandığı durumlara karşı dayanaklı kılacak bir esneklik de kazandırmıştır.
“Ben zannediyorum ki ömürlerimizin teknesini istediğimiz sahile götürmek için yalnız onun dümenini ele almak kafidir .
Şimdi anlıyorum ki değilmiş ..Yollar görünmez kayalarla doluymuş.Onlara çarpmamak lazımmış .Daha fenası gizli cereyanlar varmış ki insan onlara kapıldığı zaman yolun değiştiğini,gittikçe uzaklaştığını farkedemezmiş ..Ta ki kendisini başka sahillere düşmüş görünceye kadar..”
Sayfa 77 - İnkılapKitabı okudu
Ulusalcılık, AB politikasına gösterdiği büyük tepkiyle sahne aldı: AB, Türkiye'nin Avrupa'ya katılma arzusunu, onu Kıbrıs ve Kürt sorununda "tavizlere" zorlamak için istismar edecek, böylece Türkiye'yi bölmeye veya istikrarsızlaştırmaya dönük ezeli planım yeniden yürürlüğe koyacaktı.
Enternasyonalizm, Avrupa-merkezci bir fikir sayılarak dışlanıyordu. 2002'de çıkmaya başlayan -MDD'nin 1960'lardaki dergisinin adını miras alan- Türk Solu, lleıi'deki milliyetçiliği açık ırkçılığa ve faşizme vardırdı. Dergi "Türklerin Türklüklerini korumasını", ırki-milli olmanın ötesinde toplumsal-ahlaki bir arınma/temizlik meselesi olarak koyuyordu. 2005'te bir başyazısında "Türkoğlu", "Türklüğünü korumak için" Kürt dizisi (kastedilen köy dizileridir!) izlememeye, Kürtçe müzik dinlememeye, Kürtçe konuşulan minibüse binmemeye, Kürt'ten alışveriş yapmamaya, lahmacun-kebap yememeye çağırılacak; 20l l'de bir kapağında, ayaklarına ip bağlanarak sürüklenmiş ve parçalanmış iki PKK'li cesedi, "İşte özlenen fotoğraf' manşetiyle sunulacaktı.
1 AB mevzusudur gitti
1983'te Türkiye dışında hiçbir devlet tarafından tanınmayacak olan Kuzey Kıbns Türk Cumhuriyeti'nin ilanıyla derinleşen kriz, 2000'lerde Türkiye'nin devlet olarak tanımayıp "Kıbns Rum Kesimi" sıfatıyla andığı Kıbns Cumhuriyeti'nin Avrupa Birliği'ne üye olma sürecine girmesiyle zirvesine ulaştı. Türkiye'ye 'verilmeyen' AB üyeliğinin, üstelik böylece Türkiye'nin müstakbel üyeliğiyle ilgili söz ve veto hakkına kavuşan "Güney Kıbns"a bahşedilmesi, Avrupa'nın ve Batı'nın ezeli-ebedi sinsi düşman olarak takdimine çok elverişli bir karamsarlık yarattı. Ülkücülerden -aşağıda ele alacağımız- ulusalcılara uzanan geniş bir yelpazede, Kıbrıs'ı "vermemeyi" Türkiye'nin bekasının bir şartı olarak dramatize etme eğilimi pekişti.
Uzun dönemde oluşum...
Zaten Soğuk Savaş atmosferinde SSCB ve müttefikleriyle sınırdaş "kanat ülkesi" pozisyonu, coğrafi konumun içeride-dışarıda bir milli değer olarak kodlanmasını beraberinde getirmişti. Buna Ortadoğu'nun kronik "istikrarsızlığı" ve Kıbrıs ve Yunanistan'la ihtilaflar eklenince, "dört yanı düşmanlarla çevrili ülkemiz" teyakkuzu 20. yüzyılın ikinci yansında Türk milliyetçiliğinin temel karakteristiklerinden biri oldu.
1950'lerden itibaren Türkiye'de milliyetçi hareket içinde etkin bir şahsiyet olan Kıbrıslı Türkçü Derviş Manizade'nin (1903-2003) öncü rolünü zikretmek gerekir. Bu muhitten çıkan "Kıbrıs Türktür, Türk kalacaktır" şiarı, çok geçmeden kampanyanın yan res-
mi sloganı halini alırken, "Yunan"a karşı ırkçı nefret söylemiyle beraber fetihçi-irredentist hamaset, hızla popülerleşti. 1948'de çıkmaya başlayan ve logosunun aluna "Türkiye Türklerindir" yazan Hüniyet'in en çok satan, en etkili gazete konumuna gelmesinde, yürüttüğü Kıbns kampanyasının katkısı oldu. Hüniyet, 1950'lerin başında, hükümetin bu konudaki duyarsızlığını da eleştiren ajitasyonuyla, bir "milli dava" folkloru inşa etti