Kirpi mesafesi gerçek sevgi mesafesidir.
Aynaya baktım, yüzüm temiz. Aynaya bir daha baktım, sadece yüzüm temiz. Etrafıma baktım kalabalık içinde bir yalnızlık, etrafıma bir daha baktım, sadece kalabalık bir yalnızlık. Babama baktım, babam bana baktı. Babama bir daha baktım, o bana daha içten baktı. O herkese bakar çünkü duvarda asılı fotoğraflardaki kişiler aslında herkese bakar...
Peki kitabın içinde yaşayan "Sorgun" karakteri soruyorum sana: Kim daha şansız bu hayatta? Yüzünü kaybeden sen mi? Özünü kaybeden ben mi? Yalnız olan sen mi? Zihnimin içinde yalnız olan kalabalık bir ben mi? Babanı tanıyan sen mi? Babamı dâhi hatırlamayan ben mi?
Kitap beni epey etkisi altına aldı galiba ya da o kadar yalnızım ki kitaptaki bir karakterle tartışacak kadar yapayalnızım. Ama gerçek şu ki bu kitap içimde çok derin yaralar açtı ya da belki de çok derin yaralar sardı. 
Hakan Akdoğan da der zaten fazlalık belki de eksikliktir diye. Yazar bir kurguyu kullanarak bildiklerini veya bildiğini düşündüğü şeyleri âdeta kusmuş ve bize bu kusmuğu temizlemek kalmış...
Bu kitapla tanışmama vesile olan 
Nihal Yurtseven'e teşekkür ederim
