Tanrım.
Ne zaman bağışlayacaksın bizi?.
Ne zaman çekip alacaksın,
Bu yaralı belleği hayatımızdan...
Bütün hatıraların ölüme düğümlendiği,
Bir suçlu yalnızlık, boğulmuş bir sokak...
Koro halinde susuluyordu ve yalnızca yüksek sesle konuşanlara inanır
olmuştu insanlar..
Alışkanlıklara yenilmedim ben,
seni bir alışkanlığa dönüştürmek istemedim yalnızca.
Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben.
İçinde bir yanlış adam,
Dışında bir sonsuz kadın.
İlk insanın hayal kırıklığını,
Bir de sen salarsın dünyaya...
Kalbimizde boğucu bir kalabalık.
Aklımızda umutsuz sözlerin acısı
Baktığımız kadar bir sokak dışarıda.
Bir soğuk, bir üzgün, bir yalnız resim.
Kapanır durur üstümüze bütün uzaklar.
Gerçek ayrılık tam anlamıyla bir unutuşla başlar. Yalnız bizim değil, bizi bilenlerin de unutuşuyla.
Sayfa 60Kitabı okuyor
Ayrılık, zorunlu ya da gönüllü, bir kopuşu, bir acıyı kimi durumlarda bir vefasızlığı ve ihaneti imlese de, içinde daha geniş bir yaşama potansiyeli taşıyan bir insanlık halidir.
Sayfa 60Kitabı okuyor