Kendi hiçliğinden kaçış yoktur, hiç olanın hiçbir şeyi yoktur.
|Esrarnâme, Feridüddîn Attâr
Fersah fersah bütün yeryüzü, gümüş bedenler ve siyah saçla dolu. Bütün dağlar ve ovalarda adım adım servi boylular ve badem gözler görüyorum. Hiçbir vadide kan dolu gönlün olmadığı bir yer yoktur. Bir bitkinin yeşerdiği her yerde her bir yapraktan bir ah yükselir. Yeryüzünün tüm toprağı azizlerin toprağıdır, azizler birer yaprak ve âlem yaprak dökmektedir.
Sayfa 145 - Kapı yayınlarıKitabı okudu
Bir ebleh kapıdan çıktı elinde mumla, parıldayan güneşi gördü dışarıda. Tüm cahilliğiyle sandı ki elindeki mum olmadan göremez güneşi!
Sayfa 62 - Kapı yayınlarıKitabı okudu
Düşündükçe ağlıyor, ağladıkça acizliğini görüp kendine acıyordu.
“Vah,” diyordu, “vah zavallım. Demek böyle mi paralanırmış insanın yüreği?”
Sevda insanın takatini tüketen, ruhuna işleyen, hayaller kurduran, aklıselimi meskeninden gönderip, yerine kendisi yerleşen acayip bir illetti. Sevda -hele imkânsızsa- yüreğe takılmış bir bukağı gibi merhametsizdi.
Sevdaya tutulduğu günden beri ilk defa başka bir aşk tutuşturmuştu yüreğini.
Acınasıdır insanın acizliği.
Kendi hiçliğinden kaçış yoktur, hiç olanın hiçbir şeyi yoktur.
|Esrarnâme, Feridüddîn Attâr°