#okudumbitti
Yazarın okuduğum ilk eseri.
Çocuk Fournier in babasıyla ilgili anlarını kaleme aldığı bu eserin dili açık, anlaşılır,sade ve son derece samimi.
Benim çocuk dilinden anlatılan eserleri sevdiğimi galiba artık biliyorsunuz, heleki bu kadar samimiyse. Peki çocukların anlatımlarını neden bu kadar seviyorum? Çünkü büyümüş olmayı kabullenemiyorum. O saflığın, temizliğin, çıkarsızlığın, mutluluğu küçücük şeylerde bulduğum, aile sevgisi gibi karşılıksız bir sevgiyle sarmalandığım o vakte duyduğum özlem yüzünden seviyorum.
Bu kitaptan bu hayatta hisleri, düşünceleri yeterince önemsenmeyen, aslında hayatı yetişkin olana dek gerçek manada yaşayan çocuklara ebeveyinlerin nasıl davranması ve davranmaması gerektiğini anlayabiliriz. Anne ve babanın mutluluğu ve birbirlerine bağlılığı bir çocuğu en fazla mutlu eden durumdur. Çocuğa olan davranış ikinci plandadır.
Hüzünlü, kederli yer yer gülümseten samimi anılar okudum. Memnun kaldım.