Ona ait değildi bu mutluluk ama kaynaktan çıkıp kaynağa dönen bir enerji akışı, içinden geçiyordu. Öteki dünyanın armağanlarını kendine mal etmeye kalkanlar, ölü bir dal gibi kurumaya mahkûm...
İnsanoğlu güneşe başkaldırdığında, Ra dünyaya kana susamış bir aslan formunda kendi gözünü göndermişti; bilginin ve kutsal dilin sahibi Tot'un müdahalesi olmasa, Ra bu yırtıcı asilerin ırkını yok etmiş olurdu.
Yaratıcı gülümsediği zaman, tanrılar doğdu; Yaratan ağladığındaysa insanlar var oldu. İnsanlar Tanrı'nın gözyaşlarıdır; onlar ki ışığa isyan ederek Altın Çağı bitirdiler, bu yüzden şiddet ve nefret ortaya çıktı ve insanlar kötülerle birlik oldular. Buna rağmen Yüce Tanrı bizi terk etmedi.
Yanı başında uyuduğum zaman sonsuz bir mutluluk sarıyor her yanımı. Sen beni severek kalbimi yücelttin. Sen ordasın, varlığınla onu dolduruyorsun. Benden asla uzaklaşma. Sana baktığımda , gözlerimin başka bir ışığa ihtiyacı kalmıyor.