Artık yürürüm, yıldırım insin beni yakmaz,
boğmaz beni Tufân;
ben hıfz-ı melâikdeyim, elbette bırakmaz
onlar beni düşmanlara, yokdur buna imkân.
Artık yürürüm, üstüme volkanları atsan,
olmam mütezelzil;
ey gayzı mehîn, lahzada bin korku yaratsan,
olmaz hecemâtın bu büyük azmime hâil.
Boş bir uçurumdur ki, ölüm doldurur ancak
vicdân-ı siyahın;
gafil medeniyyet! Seni en sonra muhakkak
husrân ile tetvîc edecek akl-ı tebahın.
Gel yak beni, ben işte tevekkül ve sükûnum,
ey ejder-i pür|kîn!
Zehrinle kudur gel, sana her katra-i hünum
bir karha-i tel’în olacakdır şerer|âgîn.
inanmak ihtiyacı
Bütün boşluk: Zemin boş, âsümân boş, kalb ü vicdan boş;
tutunmak isterim, bir nokta yok piş-i hasarımda.
Bütün boşluk: Döner bir hiyçi-î mûhiş civârımda;
döner beynim berâber; ihtiyârım ,sanki bir serhoş,
düşer, lagzîde|pâ, her sâha-i ümmîde bir kerre...
Bu yalnızlık, bu bir gurbet ki benzer gurbet-i kabre;
inanmak... İşte bir âgıış-i rûhâni o gurbetde.
Karanlık: Her taraf, herşey karanlık, bir hazin yeldâ!
Karanlık: Fehm ü dâniş, akl ü istihraç hep muzlim;
bütün rûhumda müz’ic bir cemâdiyyet olur nâim,
kesâfetden ibaret bir tecellî arzeder eşyâ,
hakıykat zahir olmaz, dîde-i idrâke bir zerre...
Bu vehm|âlûd bir zulmet ki benzer zulmet i kabre;
inanmak... İşte bir şehrâh-ı nûrânî o zulmetde.
Rûhun seni müşâhede-i gâibânesi... yokluk içinde varlığın bir nişânesidir.
Anlamazlar o tehevvür, o şikâyât nîçin
dahledenler sana feryâd-ı mübâhâtın için.