Ailem beni asla ciddiye almadı. Şişman, küçük, zavallı, tek başına hiçbir şeyin üstesinden gelemediği için yardım edilmesi gereken kişi oldum ben hep.
Tek istediğim iyi olmaktı ancak bir türlü iyi olamıyordum.
“Bazen ağlamaya başlıyorum, gözyaşlarım durmak bilmiyor..”
Lourdes, insanları neşelendirme ihtiyacı duymamın kendime yeterince güvenmememden kaynaklandığını söylüyor.
Devamlı sempatik ve neşeli görünmeye çalışıyorum, bütün günümü beni bitkin düşüren bir gülümsemeyle geçiriyorum.
“İyi insanlar ölünce,” diye konuşmaya başlıyor babam, cennete giderler, orası mükemmel bir yerdir.”