“Tanrı’yı her tarafta eserleri içinde ve etrafımda görüyorum.”
“Düzlük alanlar, ne kadar güzel olursa olsun,
Hiçbir zaman bana hitap etmemiştir .
Bana taşkın nehirler , büyük kayalar, köknarlar,
Karanlık ormanlar, dağlar ve yanında gözümü gerçekten korkutan uçurumlar bulunan tırmanması ve inmesi güç patikalar gerekir.
“Modern” kent yaşamı…
yeşilden griye dönen kuru yaşamlar.
Modern insan adeta kendi ihtiyaçlarının kölesi olmuştur.
Diğerlerinin efendisi olduğunu düşünenler,
Aslında onlardan daha büyük bir esaret içindedir.
Bizim gibi, Tanrının yüksek yetenekler vermediği, büyük şereflere ulaşmak için yaratmadığı basit insanlara gelince, bizler bilinmeyen köşelerimizde kalalım. Ulaşamayacak olduğumuz ve dünyanın bugünkü durumunda zahmetine de değmeyecek bir ünün peşinde koşmayalım. Kendi içimizde bulabileceğimiz mutluluğu, başkalarının bizi beğenmesinde aramak neye yarar? İnsanlara görevlerini öğretmek işini başkalarına bırakalım ve kendi görevimizi iyi bilip yapmaya çalışalım; bizim daha çoğunu düşünmemiz gerekli değildir.
Felsefe nedir? En tanınmış filozofların kitaplarında bulduğumuz nedir? Bu hikmet aşıklarının bize verdikleri dersler nelerdir? Onları dinlerken insan kendini bir pazar yerinde avaz avaz müşteri çağıran bir sürü madrabaz arasında sanır; her biri: Bana gelin, bana gelen aldanmaz diye bağırır durur. Kimi cisimlerin var olmadığını, her şeyin kafamızda var olduğunu iddia eder; kimi maddelerden gayrı varlık olmadığını ileri sürer ve, Tanrı dünyanın kendisidir, der; birisi ispata kalkar ki dünyada iyilik kötülük yoktur, iyilik ve kötülük birer kuruntudan ibarettir; öteki der ki, insanlar birer canavardır, birbirlerini parçalayıp yemeleri suç sayılmaz. Ey büyük filozoflar, bu yararlı dersleri yalnız kendi dostlarınıza, kendi çocuklarınıza verseniz ne olur! Hem siz fikirlerinizin meyvesini daha çabuk elde edersiniz, hem de bizim çocuklarımız sizin mezhebinize girmek tehlikesinden kurtulmuş olurlar.
Sayfa 30
Başkasının mutsuzluğuna acıma, bu mutsuzluğun çokluğu ya da azlığı ile değil, bu mutsuzluğun acısını çekenlere karşı beslenen duygunun derecesiyle ölçülür.
İnsan yüreğinde, bizden daha mutlu olanların değil, yalnızca bizden daha acınacak durumda olanların yerine geçme isteği vardır.
Din içinde kaybolmuşluk
Yabancı bir devlete karşı savaş mı oluyor, yurttaşlar nazlanmadan savaşa giderler, hiç biri kaçmayı aklından bile geçirmez; hepsi (din veya kültür) ödevini yerine getirir, ama Utku tutkuları yoktur. Yenmekten çok ölmesini bilirler. Yenmiş, yenilmişler umurlarında değildir, onlara neyin gerektiğini ulu Tanrı onlardan daha iyi bilmez mi?
Sayfa 132Kitabı okuyor
