Yaşamaz kimse kendi hayatını. Bölünmüşlüğün nesnesine bir kez temas edince doğarak parçalanan, yaşam diye büründüğü biçim ile sınırlanır. Ve sınanır sonsuzluğun huzursuzluğu bir bakışın çemberinde. Susmak denilen o kaçış benim! Yalnızlık denilen o düşüş, anı denilen o siliniş benim. Sür çehremi aynalardan, bak bakalım görünmekten öte günahım var mı? Sil adımın tüm seslerini, bak bakalım yaşadıklarımdan öte cehennem var mı? Yaşamaz kimse kendi hayatını. Herkes bir başkasına terk edilmiştir!
Yaşamaz kimse kendi hayatını. Bölünmüşlüğün nesnesine bir kez temas edince doğarak parçalanan, yaşam diye büründüğü biçim ile sınırlanır. Ve sınanır sonsuzluğun huzursuzluğu bir bakışın çemberinde. Susmak denilen o kaçış benim! Yalnızlık denilen o düşüş, anı denilen o siliniş benim. Sür çehremi aynalardan, bak bakalım görünmekten öte günahım var mı? Sil adımın tüm seslerini, bak bakalım yaşadıklarımdan öte cehennem var mı? Yaşamaz kimse kendi hayatını. Herkes bir başkasına terk edilmiştir!
Tess Gerritsen
🍀1953 San Diego, Kaliforniya doğumlu Çin asıllı Amerikalı doktor ve yazardır. Stanford Üniversitesi'nde antropoloji konusunda lisans yapıp, Kaliforniya Üniversitesi’nden de tıp diploması almıştır. Stajını Hawaii’de tamamladıktan sonra, doğum iznine ayrıldığı sırada ilk romanı “Call After Midnigt/Geceyarısından Sonra Gelen Telefon”u yazmıştır.
Düşsel Passajlar | Ayla Yılmaz
25.06.2017
Tanıksız siliniş. Çoktan beri ait olduğu bir devingenlikle. Tuhaflığın açığa vurduğu arayışlar ve hatıraları.
Tarihsiz ilişkiler. Hakikatini yitiren diyaloglar gibi tasasız.
Bir Dickens yaratımı gibiydi gün:
Saatler, dualar, olaylar.
İskambil kâğıtları gibi dikkatli.
Baktı, karıştırdı ve kardı.
Daha yalnızdı artık. Asi bir devrim gibi uyumsuzken ben.
Bilerek ve vererek hakkını.
Banjo müzisyenleri kadar inanılmaz.
Tiyatral, çıplak ve haşmetli farkındalık, gerçeğin yararına bir çeşitlilik sunarken.
Fetişi plaklar olan, bir fikre âşıktı o!
Nasıl böylesine güzel kalabilirdi.
Ve biçimsiz bir düşüşü savunmak neden yokuş yukarıydı hep.
Geçmiş siliniyor, siliniş unutuluyor, yalan gerçek oluyordu.
George Orwell
Ölümün en ağırı sesine duyulan özlem...Hafızadan ağır ağır o siliniş...