Hududu'l-Âlem'e göre Abbasîlerin hilâfeti devraldığı zamanda Türkistan'da Uygurların batı Göktürklerin güneyinde Talas ve Balasagun'dan Fergana'ya doğru Karluklar ve Yağmalarla birlikte bir hayli nüfus ile Maveraünnehir'i tamamen ele geçirdiklerini görüyoruz
...Cengiz Han'ın kafasının gerçeklerden ziyâde efsanelerin etkisi altında kaldığını Gizli Tarih'in üslûbundan da anlayabiliriz. Gerçekten çok dirayetli komutanlar olan Cebe ve Söbütay'ın Cengiz hayatta iken Doğu İran'dan batıya geçmeyip Hindistan'a yönelmesi İslâmiyet'in kurucu unsurları ve topraklarının ortadan kaldırılmasını tehir etmişti.
Sultan Tuğrul'un Abbasî Halifesi ile yaptığı yazışmalardan anlıyoruz ki araları çok iyi idi. Yalnız Sünnî Hifâfet makamı batıdan sıkıştıran Suriye ve Mısır hâkimi Fatimîlerin ağır tazyiki altındaydı. Artık Halife’nin elinde bulunan Bağdat'taki Türk gücü bunlarla baş edemez durumagelmişti. Şiî olan Büveyhoğulları Bağdat'ın her
Suriye Selçukluları, 1071'de Alparslan tarafından Anadolu anahtarı alındıktan sonra kökleşmeye başlamıştır.Çünkü Suriye her bakımdan Anadolu'nın devamı ve Güneydoğu Anadolu bölgesinin ta kendisiydi. 11. asrın ikinci yarısından itibaren bir devlet olarak kayıtlarda yeralanSuriye Selçukluları’nın kurucusu Büyük Selçuklu SultanıAlparslan'ın oğlu
Emevîler devrinde İslâm'da ayrılık hareketleri başlamış, ortaya çıkan “Şiîlik”in de ilk vatanı Suriye olmuştur. Ancak buradan Irak'a doğru yayılmaya başlamıştır. "Şiîlik” deyimi evvelâ Emevîlere karşı Hz. Ali soyunun haklarını aramak ve yardım etmek için toplananları ve onlara taraftar olanları ifâde etmek için kullanılmıştır. Esasında Emevî iktidarı İslâm öncesi Suriye Araplarının üstünlüğüne dayanan Arap diktatörlüğünden başka bir şey değildi.