Şimdi istediğim tek şey kalbimin kilidini gözlerinin anahtarı ile sımsıkı kilitleyip ummanın en derininde yanan ateşin kalbine atmaktır. Orada öyle erimeli ki o anahtar, kendi kalıbından çıkıp senin suretine bürünmeli cayır cayır yanarken. Ama her şey için çok geç, bütün kararlar, karanlıklar, karalar icin geç; aklar, allar ille de ummanlar için geç.
Seni sevmek göle kafasını sokup nefessiz kalıncaya kadar beklemek, beklemek, beklemek, aniden kafasını sudan çekip olanca gücüyle havayı ciğerlerine doldurmak gibi miydi yangın yerine benzer bir çölde? Bir boğuntunun kıyısında ayaklarını suya sokup serinlemeyi umut etmek; ama asla başaramamak mıydı sevmek? Ikisi de değil miydi yoksa?