“Yani, ben... aslında çok sigara içen bir tiryakiyim” ...
“Bu çok aptalca bir alışkanlık.”
Ve yere düştüğün zaman, kalkacaksın ayağa, sonra yürüyüp gideceksin, öylesine...
Peter Maffay'ın şarkısından bir söz
"Sen mi adaletten söz ediyorsun? Teşekkürler, bay polis memuru, bu adaletten almayayım ben!”
O birlikte oturup “Toplantı” dedikleri şeyi yapmaktan hiç hoşlanmıyordu, hele de kendisine ne yapacağını söyleyebileceklerini sanan adamlarla, hiç.
“Bence bu hikâye o kadar inanılmaz ki gerçek olması lazım. Bütün bunları uydurmuş olacak kadar kaçık olamazsın.”
Sanki her şey kirli gri renklerden oluşan bir bulamacın içinde birbirine karışıyordu.
İnsan kendisini ne kadar emniyette hissederse hissetsin, bulunduğu yeri asla denetimsiz bırakmamalıydı.
İnsanlar esas olarak edindikleri tecrübeler doğrultusunda hareket ederler.
"İnsan önemli şeyleri genellikle birçok kez dinledikten sonra fark ediyor.”
"Herkesin bana canı o anda nasıl isterse o şekilde davranabileceğini sanmasından gerçekten bıktım!”
O anda yapabileceği hiçbir şey yoktu.
Umut edebileceği bir şey de.
Hiçbir şey yoktu işte.
O kadar yorgundu ki...
Hayatın tümü çeşitli olaylardan oluşuyordu. Her saniye milyarlarca ışın demeti halinde birbirlerine doğru hareket eden insanlardan, hayvanlardan ve eşyalardan. Her buluşma bir olaydı ve her biri üzerinde durmaya değerdi, çünkü tek bir unsur bile yolundan sapsa bu, dünyayı değiştirebilirdi.
'Hiç kimse', sesi çınladı içinde. Bütün özlemlerinin karşılığı, bütün umutsuzluklarının nedeni, işte bu kelimeydi. Bildik hayatından geriye kim kalmıştı? 'Hiç kimse'. Sığınabileceği, yardım isteyebileceği kim vardı? 'Hiç kimse'.