Amma özümü təəccüblənmiş kimi göstərirəm, guya bunu ilk dəfə eşidirəm. Bu, həmişə işə yarayır. Özünü axmaq yerinə qoyursan və insanlar dərhal əsəblərini cilovlayır, özlərini sənin yanında ağıllı kimi hiss edir və sakitləşirlər.
"Hə,mən indi sevginin dadını bilirəm.O nə şirindir,nə də acı.O,yerfındığı yağı kimidir,adamın dilinə yapışır,boğazında ilişir və ağzında acı dadı qalır"
Bu onun tərəfindən nə diqqət göstərmək idi, nə də diqqətsizlik. Bu bütün ətrafda olanlara qarşı bir laqeydlik idi, səsli fikirləşmək idi. O bu sözləri əvvəlcədən fikirləşməmişdi, sadəcə, nəticəsini düşünmədən danışırdı.