”Lalenin lisanından anlamazmış öteki çiçekler... Nergis sudaki aksine,sümbül boyuna, karanfil de rengine aşık edermiş kuyunda gezinenleri... Gül, kimsenin işine karışmaz, efendisini bekler dururmuş gece gündüz... Ya lale... Lisanından anlayan tek çiçek zambakmış...O da yarım yamalak... Lale bir söylermiş, zambak bin... Kimseye anlatamamış meramını...ya da kimsecikler anlamamış... İnzivaya çekildiği eteklerde, sustukça güzelliğine güzellik gelmiş... Sustukça cezbesi tarifsizleşmiş... Bir adı huzur olmuş...Bir adı vefa... Hep unutulmuş ama hiç unutamamış...”
(Alıntı)