Allah'ın bana yardım edeceğine inancımı hiç kaybetmiyordum. Karmakarışık hayatım içinde ettiğim duaların, Allah'a bir şeyler ifade ettiğine hep inandım.
Sayfa 181Kitabı okudu
"Ümidini yitirirsen sen de yitersin."
Sayfa 180Kitabı okudu
"Ben ilmin tadını almış biriyim. Benim dostlarım şu gördüğün kitaplarda saklı. Bu nedenle, hayatın maddi varlığının içinde olmak bana yetmez."
Sayfa 72Kitabı okudu
Çevremde gelişen olayların farkına varmaya başladığımda ilk gördüğüm Doğu Türkistan halkının ölümcül bir dehşetle tek bir duygunun içinde eriyip kaynaşmasıydı. Çinliler bizim için değerli ve kutsal olmuş şeylerin hiçbirine aldırmıyorlardı. Çinli askerler tarafından sayım yapılıyor, bütün Doğu Türkistan halkının sicilleri tespit ediliyordu. Türk mahalleleri dağıtılıyor ve Türklerin Çinli ailelerle, onların yeni kurdukları şehirlerde oturmaları mecburi tutuluyordu. Belirlenen bazı aileler, başka mahallelere gönderilip onların evlerine Çinliler yerleşiyordu.
Sayfa 19Kitabı okudu
“Çocuklarım var mı bilmiyorum, hüznü az neşesi bol bir ev düşlüyorum. Bahçeden kopardığım çıtır çıtır sivri biberler, dalından pembe domatesler. Onları güzelce kesip zeytinyağı gezdiriyorum üstüne. Biraz da eski kaşar ve yeşil zeytin bol limonlu. Başka şeye hacet yok. Orda öylece etrafı, hayvanları, ağaçları izleyerek yapıyorum kahvaltımı. Rüzgârda hışırdayan yaprakların sesi. İçinde kaybolup gitmek istediğim anlardan hayatın gerçekliğine uyanıyorum. Zırlayan alarm!”
Holden Kitap, “Menemen” öyküsü.
Sözlerine anlam yükleyen gözleri miydi? Yoksa gözlerini bunca anlamlı kılan sözleri miydi?