Ateş

"kuyuda saklanıyorum uzun yıllardır. gelip geçen kervanlardan saklıyorum kendimi. esir olmak korkusu, pazarlarda satılmak korkusu yapışıyor boğazıma. kendi karanlığımda boğulmayı seçiyorum. dışarı çıktığımda gökyüzünü ciğerlerime çekip, çocukları havasız bırakmak endişesi var üzerimde. böylesi garip ve bir o kadar saçma endişeler taşıyorum. oysa ne meryem’in iffetinden şüphe etmişliğim var ne de magdalena’ya bir tek taş attım.
gömleğim önden yırtıldı ve artık kimseye anlatamıyorum suçsuzluğumu.
tanrım bu nasıl bir yorgunluktur?
uhud az önce sona ermiş gibi nefes nefese yürüyorum. sözlerin nasıl da yoruyor bedenimi.
sarsılıyorum, titriyorum, ateş vücudumu sarıyor.
gözleri çalınmış savaşçılar dolduruyor uykularımı. kadınların çığlıklarıyla uyanıyorum gece yarıları. yatağımdan ölü çocukların şarkılarını topluyorum sabahlara kadar. şeytanın kirli tırnaklarından besleniyor kentliler.
işık, biraz ışık lütfen!
mabedlerin karanlığında günaha el açıyoruz.
biraz inşirah lütfen!"
tarık tufan

unutmak değil ama belki hatırlamamak mümkün demişti muzaffer abi. önceki gece eski fotoğrafları, mektupları, kuruttuğum çiçekleri yaktım.. bir daha yan yana olamayacağın insanlar ile aynı fotoğraf karesinde yıllarca kalabilecek olmak pek sevimli değildi benim için. uzansam uçurum, dokunsam ateş. bir boşlukta dağ yararcasına.. kızıl ormanların, dikenli güllerin arasında.. aldanacağım kokuların ve vücutların arasından geçiyorum...