Ateş topu ve kan gölüne dönen gezegenimiz öncelikle neye muhtaç? Özgürlük mü? Adalet mi? Barış mı? Hukuk mu? Ahlak mı? Siyasi istikrar mı? Teknolojik gelişmişlik mi? İnsan Hakları mı? Manevi değerlere sahip çıkmak mı?...
Hepsi teker teker önemlidir elbet ama daha önemlisi insanlık olarak iyiliği emredecek her türlü kötülükten sakındırmaya çağıracak bir sese muhtacız.
Bu vicdani, ahlaki, insani sorumluluğu alacak bu uğurda risk almaktan çekinmeyecek insanlığın kurtuluşu için kendini feda edebilecek gönüllere muhtacız.
Kabul edelim geleceğimiz bulanık.. Görmediğimiz zorluğun kalmadığı bu çağın yarınları karanlık..
Bunca acıya zulme seyirci kalmak hangi kelimeyle ifade edilir?
Katılaşan kalpler, kuruyan vicdanlar yaşanan acılara ne kadar da yabancı.. Bu zulme karşı ortak bir direniş ruhu şarttır, farzdır.
Küresel trajedinin pasif izleyicileri olmaya ikna edilmişiz ama bize düşen Ulvi amaçlara kendini adamaktır.
Evet adanmışlık..
Kendini önceleyen ve sadece kendi için yaşayanların kimseye verecek bir şey yoktur. Başkasının yardımına koşan bunun için yaşama erdemi kuşananlar ile yürür bu dava.
Aşırılıklarımıza, asabiyetlerimize, alışkanlıklarımıza sarf ettiğimiz enerjiyi adanmışlıklarımıza kanalize edersek ancak önümüzdeki engeller ortadan kalkar.