HAYAT, HER ŞEYE RAĞMEN YAŞAMAYA DEĞER
Sevdiklerim için bir sıfır daire ve sıfır araba parasını harcadım. Şu an ne bir evim ne de bir arabam var. Bundan sonra ne bir ev ne bir araba alamayacağımı da biliyorum. Olsun... Otuz yaşında iki oda bir salonu olan evde kirada oturuyor, toplu taşıma güzergahlarına uzak olduğum için yürüyerek gidiyorum, daha doğrusu gidiyordum. Geçen haziran
Victor Hugo ölüm döşeğindeki Balzac’ı ziyaretini anılarında anlatır:
Zili çaldım. Bulutların arasında ay parlıyordu. Sokak terk edilmişti.
Kimse çıkmadı, ikinci kez çaldım zili. Kapı açıldı. Elinde mumla bir hizmetçi kız çıktı. “Beyefendi ne emrederler?” Ağlıyordu. Adımı söyledim. Düz zemin üzerinde duran ve şöminenin karşısındaki konsolun
Koca bir kenti ısıtan fikirlerim vardı bir bardak çayla
Ben hangi yanıma yatsam öbür yanım olur ay ağılı, ayla
Kentin bağırsaklarından çıkıp geldim bu defa kan bana!
AY KARANLIK
Maviye
Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine
Rüzgarda asi,
Körsem,
Senden gayrısına yoksam,
Bozuksam,
Ay Karanlık
Maviye,
Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine
Rüzgarda asi,
Körsem
Senden gayrısına yoksam,
Bozuksam,
Can benim, düş benim,
Evim kokmuyor eskisi gibi...
Kapim daim örtük,
Camlarım da nefesimden buğulu oysa.
Kurumuş,
Sahipsiz Papatyalarim da duruyor.
Dualarım renginde degil eskisi gibi..
Güneş mi..?
Bulutlar ardında...
Bir fêrfecir hal ile düşmüyor artik Ay yüzüme.
Çiğ taneleri mi..?
İki gözü mâhmur...
Yağmur mu..?
Yağmıyor eskisi gibi...
Gül bencileyin,
Alem Sencileyin.
Baharlar kîn-nâzar icinde.
Hayır da gelmez Kıştan artik.
Bülbül Güle konmuyor eskisi gibi...
Hâkikât deriz,
Yıkık, viran Tekkemiz.
İçim mi..?
Çeşm-i ikbâlimiz gibi karanlık,
Mavi değil eskisi gibi...