Aygün Ağar
@aygunagar
Makine Mühendisi
Bartın Üniversitesi
Mersin
22 okur puanı
Eylül 2018 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Affedince yorulur insan, yalnız kaldığında birde. Ama insanı en çok yoran şey hayal kurmaktır, olmayacağını bildiği halde.
"Sonra aramıza şehirler girecek, hiç karşılaşmayacağız. Tesadüfler bile, bir araya getiremeyecek. Sonra da belki birimiz öleceğiz, diğerimiz hiç bilmeyecek."
Zordur anlatmak isteyipte anlatamamak. Anlaşılmayı bekleyen gözlerle susmak..
Okur Takip Önerileri
Kimi insan, geçmişle geçememişi birbirine karıştırır. Halbuki, geçen iz bırakır, geçemeyen yara…
Ben ne biriktirdim bu hayatta..Sadece kelimeler biriktirdim, hiçbir cümleye dönüşmeyen kelimeler. Belki de bu yüzden heba olup gitti ömrüm.. Kendim hiçbir cümleye sığamadığım için..
Anlatamamak...
Nesini söyleyeyim, nesini anlatayım, nereden başlayayım, nerede bitireyim; böyle dile gelmez şeyleri insan kulağıyla değil yüreğiyle duyabilir ancak.
Bazı şeyler zaman alır ve zaman da bazı şeyleri alır bizden...
İnsanlar, size kendilerini anlattıkları gibi değil, size yaşattıkları gibidirler. Kimini erken, kimini geç öğrenirsiniz ama öğrenirsiniz...
Kelimeler yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu. Yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu.
Güneşli bir kış günü bir odada oturmak zordur. Hiçbir şey, bir şeylerin kaybolmakta oluşunu güneşli bir kış günü gibi kuvvetle hissettirmez insana.
İnsan bildiğini terk etmeden bilmediğine ulaşamaz ve insan en çok da kendini bilmez.
Oysa aradıkları şey tek bir gülde ya da birazcık suda olabilir……Ama gözler kör. Ararken yüreğiyle bakmalı insan.
Yitirilmiş kentlerde bıraktığım kendimi aramam bunca yıl sonra, sonra aranılacak bir ben daha bırakarak kentin kapılarından çıkmam….bulmak, yitirmekten büyük… yitirmem nakkaş olduğumda…bulmam nakkaşlığımdan.
Ne tuhaf değil mi? En yakınlarımıza kalbimizi açamıyoruz, sonra gidip bir yabancıya içimizi döküyoruz.
