Çok güzel bir hikaye kitabıydı. Beni etkileyen öyle bir hikaye vardı ki, biraz anlatmak istiyorum. İncelemem baştan aşağı spoiler olacak ama belki okumanız için bir sebep olmuş olur.
Dünyanın en acıklı hikayesi; yaşanabilecekken yaşanmamış bir hikaye.
Leyla bir mucize ama mucize olduğundan habersiz. Başkaları da göremiyor bu mucizeyi ‘Çünkü kendisinde göremediğini başkalarının görmesi bir mucize için bile fazla imkansız.’ Mucize olduğunu kendisi dahil tüm dünyaya gösterebilecek tek bir şey var, o da seven bir kalp.
Adam, adamın önemi yok. Adı yok sanı yok, bozuk bir arabası var sadece. Ha bir de dünyanın en şanslı kalbi olmak için, Leyla’nın sesiyle birlikte genişleyen bir kalbi var. Kalbi genişledikçe korktu, korktukça kaçtı. Adam hakkında bildiğimiz tek şey dünyanın en aptal insanı olduğu.
Adam kalbindeki boşluğu hiçbir zaman dolduramadı. Boşluk genç adamı içine aldı. Kendisini hastanede buldu, bir hastalık uydurdular adama, büyük ihtimalle depresyon. ‘Kalpte konumlanmış tanımlanamayan cisim’ diyemezlerdi ya. Genç adam hastanede son nefesini verdi. Leyla mı? Leyla da bir şeyler yaptı, yaşadı ve öldü işte ne önemi var?
Bu, dünyanın en acıklı hikayesi yüreğime oturdu. ‘Çünkü dünyanın en acıklı hikayesi, dünyanın en güzel kızını kimsenin tanıyamaması değildi. Genç bir adamın kimsenin anlayamadığı bir sebepten delirmesi de değildi. Dünyanın en acıklı hikayesi gerçekleşebilecek olanın, kaderin rüzgarı bir anda yön değiştirdiği için gerçekleşememesiydi ya da büyük bir hikayenin başlamadan bitmesi…’
