Ülke, sehir, isim yok. Sadece sıfatlar ve duyguların olduğu bir karmaşa var. İnsanların başta insan kalabilmek için nasıl cabaladigi ve sonra insanlıktan nasıl çıktıkları. Okuduğum en iyi distopikler arasında yarışır. Uzun ve konuşma sıralaması olmayan bol virgullu yerlerde de sevgili Oğuz Atay aklıma düşmüştür. 70 sayfalık noktalama isaretsiz bölümü ile bu eserde ki sonsuz, paragrafsiz, uzun anlatımlar bol konsantrasyon istiyor.
Okurken beyaz felaket içime korku saldı, kismende dünyamı kararttı. Hani her kitabın bir zamanı vardır ya, sanki benim içinde dünyayı karartacak daha iyi bir zaman olamazdı... Keyifle okumayın.. durup düşünüp sindirip okumalar dilerim...
