Kendine dokunabilen insan, başka insanlara da dokunabilir...
Ey benim çocukluğum
Pötikareli elbisem
Çiçekli basmalarım
Fiyonklu tokalarım
Tokalı pabuçlarım
Oyuncak bebeğim
Eskimiş karyolam
Çirkin, sevimli, masum
Yaramaz, somurtkan
Kızgın, gülen yüz hallerim...
Sevdiklerim, kaybettiklerim
Hızla geçen senelerim
Emeklerim
Bitmeyen özlemlerim...
Sessizlik en büyük çığlığı olur insanın çoğu zaman. O çığlığı da kendisinden başka biri susturamaz.
İnsan zaman içinde anlar hayatın ne anlama geldiğini.
Yaşamaya ne zaman başlarız? Dünyaya geldiğimiz an mı, yoksa yaşadığımızı ilk kez hissettiğimiz an mı?
Sayfa 7Kitabı okudu
