Bu kitabın incelemesini yazmak için oturduğumda inanın yazıp yazıp sildim . İçimden geçenleri tam tarif edemediğimi (edemeyeceğimi) düşündüm. İlk elime aldığımda bu sayfalar nasıl okunacak diye düşündüğümü hatırlıyorum. Fakat sonrasında kitap beni öyle bir içine çekti ki ciddi anlamda bitsin istememiştim. Çok farklı bir hikaye bu. Yüreğe dokunuyor. Bir insanın pişmanlıklarını başından geçen olayların talihsizliklerini belki , belkide kaderin cilvesini okuyoruz. Sizi bilmem ama bence mutlu öldü Jan Valjean. Bendeki yerinin hep farklı olacağını söyleyebilirim. Père-Lachaise mezarlığının uzak bir köşesinde ulu bir ağacın dibinde , üzerinde isim yazmayan bir mezar taşı vardır. Etrafı uzun otlarla çevrilidir. Güneş çıktığında, kertenkeleler taşın üzerinde dolaşır, ilkbaharda çalı bülbülleri ağaçta şarkılarını söyler. Taşın üzerinde bir elin kara kalemle yazmış olduğu yarı yarıya silinmiş şu satırlar okunur: ~Uyuyor. Sıra dışı kaderine rağmen yaşayıp gidiyordu. Meleğinden ayrılmak öldürdü onu. Ölüm öylece geldi. Günün yerini geceye bırakması gibi... 
Victor Hugo 
Sefiller (5 Cilt Takım)
