Özellikle benim gibi on yedi on sekiz yaşlarındaysanız ve benim gibi şiir okuyup o duyguyu yüreğinin en derin köşesinde hisseden biriyseniz üzgünüm ki hayat çok zor bir yer oluyor.Bazen düşünüyorum da benim yaşlarımda ki bir çok insan gibi hayatım sadece sosyal medya batağına saplansaydı her şey daha kolay olurdu galiba. Ama bundan sonra istesemde olamaz çünkü bazı geceler Didem Madak okuyup sabaha kadar ağladım. Yüzüme, her kapı kapandığında daha fazla yaşamak için Tezer Özlü okudum.Şimdi kalkıp bunlar hiç yaşanmamış gibi herkes olamam. Aslında böyle olduğum için çok mutluyum fakat bazen düşüncelerimle baş başa kalınca çok kötü oluyorum.Özellikle Oğuz Atay gibi anlaşılmadığımı düşündüğüm zamanlarda hayata dair hiç ümidim kalmıyor sonra biraz düşününce beni anlayabilecek insanların şu an bir yerlerde olduğunu ve bir gün çıkıp geleceklerini biliyor gibi oluyorum.O yüzden filmlerle,kitaplarla ve yazarak hayata tutunmaya çalışıyorum.Bu yazıyı bir Şebnem Ferah şarkı sözüyle bitirmek isterim. "Benim bir hikayem var sonunu yazmadığım. Benim bir sevgilim var henüz tanışmadığım. Benim umudum var. Benim umudum..."