"Bir bomba sesi duyuluyordu. Baba kız, bir kahkaha daha atıyorlardı. 'Amma da oldu haaa! Bir balon daha patladı, değil mi baba?'
Babası kızı üzülmesin diye her bombada bir daha gülüyordu.
Gece olup da ışıklar döndüğünde... Küçük kız, babasının uyuduğundan emin olunca. Mendiliyle gözlerini siliyordu.Babası ruhunda açılan yaraları anlamasın diye..."
" Her bitki aynı zamanda yeryüzündeki kendi macerasını sürdürecek özü de içinde taşır."
"Biz dedemle bakışlarımızla anlaşıyoruz. Konuşmadan. O gözleriyle "Anladın mı?" diye sordu. Ben gözlerimle "Anladım!" dedim. Yeniden eğilip aşağıdaki muhteşem görüntüye baktım. Kayayı delip fışkırmış muhteşem ardıç!"
#küçükprenshakemolsun
Abdullah Harmancı' nın iki kitabını daha önceden tavsiye etmiştim. Yazarımız okuru düşünmeye sevk eden öykülerinin çoğunda rüya alemine yolculuğa çıkıyor ve yolculuk sonunda heybemizde içimize işlemiş güzel değerlerle geri dönüyoruz.
Öykülerden çıkardıklarımı birkaç cümleyle özetleyecek olsam nasıl toparlarım diye düşündüm:
Doğayı sev tefekkür et.
Tüm canlıları sev, mutlu et.
Kendini sev, şükret.
Tek oturuşta bitirilebileceği gibi her gün bir iki öykü okunup üzerine düşünülebilir de.
Özelikle ortaokul öğrencilerinin etkilenerek okuyacaklarını düşünüyorum.
395.jpg){kind=small}
