576 syf.
·
Puan vermedi
·
3 günde okudu
"Benden nefret etmene dayanabilirim ama onu seveceksin diye ödüm kopuyor."
Okur Takip Önerileri
Adem o elmaya uzandığında zaten savaşın galibi belliydi.
Babasız bir çocuk doğuran Meryem'di ama çarmıha gerilen İsa oldu. Yadırgamamayı öğrendik.
Hor kullandık, kıymet bilmedik, hayvanları katlettik, ağaçları kestil, buzulları erittik. Sadece yapabildiğimiz için.
İstediğin kadar güzel resim yap... Anlayan, kıymetini bilen olmadıktan sonra...
Sanat yeryüzünde ve insanların içinde olup bitenleri, çöplükle sarayı aynı hakikatten uzak ve güzelleştirici örtüye bürüyen ay ışığı gibi, tatlı bir yalan bulutunun arkasından göstermeye mecburdu, sanat eserinden faydalanabilevek durumda olanlar, her şeyden önce avunmak, oyalanmak istiyorlardı.
Tüm merhemler naşkalarının olsun, ben sendeki zehre meftunum. Yeter ki sen hep yanımda, yakınımda ol.
Gülmeyi bilmeyen insanlar ağlamamalıydı.
Yağmurun bile yıkayamadığı bu kiri, kimler bulaştırarak ruhumu kirletti?
Kendi kimsesizliğimin içinde yaşam savaşı verirken hayatın bana öğrettiği sadece iki şey olmuştu: Nefret ve acı.
Erkeğin gidişi devrimdir, yenilikleri getirir ama kadının gidişi darbedir, her şeyi bitirir.
