karanlık taç okurken şöyle bir şey düşündüm. ilk kitap hakkında eleştirdiğim ne varsa yazar bu kitapta sanki eleştirilerimi okumuş ve sonra da mükemmel bir kitap yazmış gibiydi.
daha fazla aksiyon, karakter gelişimleri, ters köşeler, ihanet ve artık nihayete eren bir aşk üçgeni. aşk üçgenini kim sever ki?
karanlık taç, ilk kitabı gölgede bırakarak çok daha büyük bir evrene kapı açıyor ve daha köklü bir hikaye okumamızı sağlıyor. eski düşmanlar yeniden ortaya çıkıyor ve yazarın bu kitapta aslında ne kadar büyük bir resim çizdiğini daha iyi anlıyoruz.
celaena bu kitapta suikastçi olmanın aslında ne anlama geldiğini tam olarak anlıyor, hikaye ilerledikçe onun da değiştiğini, büyüdüğünü ve öğrendiğini görüyoruz. ve bu kitap, celaena’nın diğer karakterlerle olan ilişkilerinin daha sağlam bir zemine oturduğunu görüyoruz. benim de isteğim tam olarak buydu çünkü ilk kitapta celaena’nın hislerini basit bulmuştum. yeni ilişkiler, dağılan ilişkiler, inişli çıkışlı bir yolculuktu bu kitap.
kitabın en sevdiğim yönlerinden biri, nasıl biteceği hakkında en ufak bir fikrinizin olmaması. ve sonra sonunu okuduğunuzda şok oluyorsunuz, elinize hemen devam kitabını almak istiyorsunuz.
karakterler de bu kitapta çok daha gelişmişti. hatalar yaptılar, yanlışlar yaptılar, kişiliklerinin yeni boyutlarını gördük ancak bunlar sadece onları daha çok sevmemi sağladı. dorian beni en çok şaşırtandı.
kısacası seri beklediğimden çok daha iyi bir yöne sürükleniyor ve devam kitabını okumak için sabırsızlanıyorum.
