Biri dese ki
Ruhtan öncedir ışık
Ve kusura yakın
İnan.
Hayat ne kadar karmaşıksa
İyilik o kadar yalın.
HER KADIN KENDİ AĞACINI TANIR
Sana geldiğimde
Kanatlarını,
Siyah taşlarla örülmüş
O ıssız şehrin üzerinde açacak,
Bulduğum bir ağacın dallarına tüneyecek
Ve acıyla bağıracaktım.
Her kadın kendi ağacını tanır.
Uçtum o gece.
Karanlığın girmeye korktuğu şehri geçtim.
Gölge olmayınca ruh yalnızdı. Uludum.
''Her acı bir şiir ürettirmeseydi
Nasıl bağışlayacaktım şimdi kendimi
Söyle
Şiir terk edilir mi?''
''Seninle benim aramda dağlar oluşabilir
Dediğimde inanmadın.
Ama bak oluşuyor işte.
Bozkır bitiyor ve başlıyor dağlar
Acı başlıyor..''
Biz sanıyorduk ki,
Bir yaradılış varsa aşkadır
Ne hata.
Sonsuzluğaymış meğer
Sonsuzluğun koyu yapışkanlığına
Herkes sussun
Boşluktaki dilsiz yıldızların körlüğü gibi
Bursun her şey yatağımda.
Ben neye ağlayacağımı bilirim
Hangi tenin beni öldürmeye yeteceğini.
Bu son
Artık uykusundayım herkesin
Yaradılışı değilse de
Yokoluşu gördüm.
'' Gece gibi olacağım. ''
İnsan duvarları olmayan tapınakta
Bir gece uyusa
Sanıyor ki kederi azalacak.
Ama yetmiyor
Bezler bağlıyor
Bulduğu her ağaca.
Hikayeler anlatıyor
İnanıyor aşkın hep olacağına.