Kadrolu Yalnızlar için
unuttuklarınızı soruyorum
hiç hatırlamak istemediklerinizi
teninize iz bırakanları
ve izinizi taşıyan tenleri
görmesenizde sezdikleriniz var mı sizin
unutmasanız da unutur gibi yaptıklarınız
Çağrışımlar
Çok küçük bir yalanı
Çok büyük bir orantı da
Dinlediniz mi?..
Çok büyük bir yalanı
Çok yalın bir doğrultuda
Söylediniz mi?..
Niye inanmadığımız şeyleri savunmak zorunda bırakılıyoruz, niye yapmak zorundayız ve niye bu kadar anlaşılmıyoruz? Evet anlaşılmamak, insan için en korkunç şey bu olabilir. Anlaşılmamak.. Hem de bir kişide bile. Anlaşılma duygusunu tadamamak. Ya da şöyle söyleyeyim bir kişide tatmak ama keşke tatmasaydım demek. Birinin iyi gelmesi ama aslında onunda diğer o yabancılar gibi olduğunu hatta daha acımasız olduğunu fark etmek. Anlatmak.. Anlamayacaklarını bile bile anlatmak. Bu duyguyu hiç yaşadınız mı? Duymasını isteyip kulağına bağırdığınız insanlar oldu mu ve sizi duydular mı? Siz duymamasına rağmen devam ettiniz mi? Bağırırken anlaşılmadığınız için hıçkıra hıçkıra ağladınız oldu mu? Ve sonra susmayı beklediniz mi? Hak etmediklerinizi yaşamayı kabul ettiniz mi? Etmek zorunda kaldınız mı? Anlaşılmak büyük nimettir kaybetmeyen ya da hiç tersini tatmayan bu dediklerimi anlayamaz. Anlaşılmasını da beklemez bunları yazan, hayatı boyunca anlaşılmamış o kişi.
Siz hiç birikmiş bir özlemi gelmeyecek bir gideni olmayacak bir nedeni beklediniz mi ?
Özdemir Asaf
"Siz hiç;
birikmiş bir özlemi,
gelmeyecek bir gideni,
olmayacak bir nedeni beklediniz mi ? "
Özdemir Asaf