Öyle ağır acılar yaşanıyor ki gözlerimizin önünde ve biz o kadar çaresizce şahit oluyoruz ki bunlara; söyleyebileceğimiz hiçbir söz taşıyamıyor artık anlamını.
Acıları hiç umursamayanlarla çok umursayanlar arasındaki tek fark kalplerinde biriktirdikleri. Çaresizlik, kalbimiz dışında her şeyi yutup içinde eritecek kadar genişletti
“Bildiğimiz tek şey, yarının bugünden daha iyi olmayacağı ve nehir kıyısında, asla gelmeyecek bir gemiyi özlemle beklediğimiz. Her şeyden koparılma hükmünü giydik; kendi yok oluşumuz dışında her şeyden” diye yazmış 
Gassan Kanafânî , ‘Hayfa’ya Dönüş ve Diğer Hikayeler’ kitabında. Bundan tam 53 yıl önce. Ve o gemi hâlâ gelmedi.
Siz hiç gelmeyecek bir gemiyi yüreğiniz titreyerek beklediniz mi?
Gökhan Özcan
Sesimi Duyan Var mı?
Sahi siz duydunuz mu sustuklarımızı?
Hayat devam ediyor… mu gerçekten?
Birinci yıl… Bir yıl 365 gün müydü? Peki neden ben 365 yıl geçmiş gibi ama aynı zamanda da bir saniye bile geçmemiş gibi hissediyorum?
Bir daha gökyüzünü, güneşi, denizi, sevdiklerinizi göremeyeceğinizi, artık her şeyin bittiğini düşünüp yaşamdan koptuğunuzu hissettiniz mi?
Siz hiç gecikmiş bir gizemi,
Birikmiş bir özlemi
Sakladınız mı?
Gelmeyecek bir gideni,
Olmayacak bir nedeni
Beklediniz mi?
¬Özdemir Asaf/Çağrışımlar