"Seni duymamı istiyorsan konuşmayı bırak:'
"Bekleyiş, bir sırrı sayıklamaktır."
" Gidebilirdi, kalabilme gücünü bu güvenceye borçlu olduğunu biliyordu. "
"Yakın olan her şeyin, her uzaklıktan daha uzak olduğu vakit."
"Sanki acı, mekân olarak düşünceyi tutmuştu."
"Bana bakmamış olan tüm bu bakışlarınız. Söylediğiniz ve muhatabı olmadığım tüm bu sözler. Ve geciken, direnen mevcudiyetiniz. Ve zaten olmayan siz."
"Tüm konuştuklarım arasında sadece onunla konuştum, ve eğer diğerleriyle konuştuysam sadece onun yüzünden, onu unutuşum dâhilinde."
Gecenin düşünceleri hep daha parlak, daha anonim, daha acı verici.
Gidebilirdi, kalabilme gücünü bu güvenceye borçlu olduğunu biliyordu.
Kadın onu unutuyordu, her şeyi hatırlıyordu, fakat her şeyde onu unutuyordu: ağır ağır, tutkuyla.
Eğer unutuş için yaratılan kelimelerin bizi her an muaf tuttuğu unutuşa en azından bir defa kendimizi bırakabilseydik unutabilirdik.
Bekleyiş teselli etmez. Bekleyenlerin teselli edilecek hiçbir şeyleri yoktur.
Bir kelimeyi unutarak, bu kelimede tüm kelimeleri unutarak.
Her daim bende ve sanki önümde, söylemek istediğim anda, size söylemek istediğimi gölgeleyen bir şey var orada.
Sabır olmaksızın, sabırsızlık olmaksızın, ne razı olarak ne de reddederek, hareketsizlik içinde devinen, terk edilmenin olmadığı bir terk edilmişlik.