"Bekleyiş, bir sırrı sayıklamaktır."
"Seni duymamı istiyorsan konuşmayı bırak:'
" Gidebilirdi, kalabilme gücünü bu güvenceye borçlu olduğunu biliyordu. "
"Sanki acı, mekân olarak düşünceyi tutmuştu."
"Tüm konuştuklarım arasında sadece onunla konuştum, ve eğer diğerleriyle konuştuysam sadece onun yüzünden, onu unutuşum dâhilinde."
"Yakın olan her şeyin, her uzaklıktan daha uzak olduğu vakit."
"Bana bakmamış olan tüm bu bakışlarınız. Söylediğiniz ve muhatabı olmadığım tüm bu sözler. Ve geciken, direnen mevcudiyetiniz. Ve zaten olmayan siz."
Gecenin düşünceleri hep daha parlak, daha anonim, daha acı verici.
Gidebilirdi, kalabilme gücünü bu güvenceye borçlu olduğunu biliyordu.
Kadın onu unutuyordu, her şeyi hatırlıyordu, fakat her şeyde onu unutuyordu: ağır ağır, tutkuyla.
"Öyle bir şey yap ki seninle konuşabileyim.''
Eğer unutuş için yaratılan kelimelerin bizi her an muaf tuttuğu unutuşa en azından bir defa kendimizi bırakabilseydik unutabilirdik.
Bekleyiş teselli etmez. Bekleyenlerin teselli edilecek hiçbir şeyleri yoktur.
Bir kelimeyi unutarak, bu kelimede tüm kelimeleri unutarak.
Her daim bende ve sanki önümde, söylemek istediğim anda, size söylemek istediğimi gölgeleyen bir şey var orada.