Biraz değiştim,
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar
Değiştim
Unutamadığım sözlerinin arasında sıkışıyorum,
Bir yanım kendimi kolluyor bir yanım seni
Ben benimle savaşıyorum,
Seninle değil
Sonucu kılıcı kuşananından belli olan bir savaşın,
Biraz değiştim,
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar
Değiştim
Unutamadığım sözlerinin arasında sıkışıyorum,
Bir yanım kendimi kolluyor bir yanım seni
Ben benimle savaşıyorum,
Seninle değil
Sonucu kılıcı kuşananından belli olan bir savaşın,
zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar
Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim....
Ne hissettiysem onu söyledim, onu yaşadım.
Yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım.
Asla keşkelerim olmadı.
Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım.
Karşıma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle yaşadım.
Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim.
Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.
Sevdiysem sonuna kadar gittim,bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim.
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.
Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim.
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim.
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.Belki de içten içe sinsice güldüler.
Ama asıl unuttukları şuydu. Ben aldanmadım.
Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar.
Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için...
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için...
Oysa ben hiç insan kaybetmedim.
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.
Can Yücel
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım. Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim…
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar, belki de içten içe sinsice güldüler. Ama asıl unuttukları şuydu. Ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar. Bir insan kaybının ne olduğunu bilemedikleri için.
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için.
Oysa ben hiç insan kaybetmedim. Sadece zamanı geldiğinde susmayı, yeri geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.
Çok kişi girmek istedi hayatıma.. telefon rehberime girdiler çıktılar, sonra cevapsız çağrılar arasında kayboldular..
Hesabını veremiyeceğim bir günüm olmadı. Ne hissettiysem onu yaşadım. Birini severken karşılık beklemedim. Dostluğuma değer biçmedim. Sevgime sınır çizmedim. Bazen kırdım, bazen de kırıldım hatta insanları mahsus affettim. Affedildim de. Ben hiç kimseyi kaybetmedim aslında, sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim.. Ve şunu anladım ki hayatıma giren herkes vazgeçebildiklerimdi.
Önemli olan vazgeçilmez olanı bulabilmekti✨
Çok kişi girmek istedi hayatıma...
Telefon rehberime girdiler çıktılar , sonra cevapsız çağrılar arasında kayboldular. Hesabını veremeyeceğim bir günüm olmadı. Ne hissettiysem onu yaşadım. Birini severken karşılık beklemedim , dostluğuma değer biçmedim. Sevgime sınır çizmedim. Bazen kırdım, bazen de kırıldım hatta insanları mahsus affettim. Affedildim de... Ben hiç kimseyi kaybetmedim aslında, sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim... Ve şunu anladım ki hayatıma giren herkes vazgeçebildiklerimdi. Önemli olan vazgeçilmez olanı bulabilmekti...🐚
Bazen "KIRILDIM",
…. Bazen de "KIRDIM"..!
“Hata, İnsana Mahsustur..!” Dedim,
…. "KÜSMEDİM"..!
Ben, Hiç Kimseyi,
… "KAYBETMEDİM”..!
Sadece “VAZGEÇMESİNİ”,
… “BİLDİM”..! ,,,,,,
Biraz cesaret, ama sevginin ebediyeti
“… sonra güvenmek kabuğuyla oynaya oynaya hep kaynattığım bir yaraya döndü. Yıllar geçti gitti. Zamanla yaralarımın kabuklarının kendiliğinden düşmeleri gerektiğini anladım. Ve o yaraların geride bıraktığı izlere bakmayı da bırakmam gerektiğini. Derken, o izlere de alıştım. Herkes gibi. Hepimiz gibi. Kolumdaki aşı, dizlerimdeki sinek ısırıklarının izi gibi bir şey oldu…”
“ Bazen böyle bir an “Korkma, ben varım,” diyenlerin bir kısmında bütün kalbimle inandım. Küçük küçük ışıklar yandı kalp bahçemde. Ama sonra herkesin kendi hikayesinde bir başına olduğunu, herkesin çok korktuğunu, “Korkma, ben varım,” cümlesinin “Korkuyorum, elimi bırakma,” anlamına da geldiğini fark ettim. Küçük kalp ışıklarını sessizce kapattım. Korktum ama yine de yaşadım. Korka korka yaşadım. Korka korka sevdim, inandım. Kırıldım, kırdım ‘bir daha asla’ dedim ama yine sevdim.
Güvenmek zor iş…
Güvenmek pek güzel iş…
Korkmamak için birine değil, kendine güvenmeli insan. O acılı sevinç ışıkları kalpte değil, insanın omzunda, saçlarında, tepesinde yanmalı. Bazen çok zor… Zor ama kendi öyküsünün kahramanıdır kendine güvenen insan…”
Sayfa 52 - İclal AydınKitabı okudu
biraz değiştim,
her şey kadar, herkes kadar, sen kadar…
değiştim,
unutamadığım sözlerinin arasında sıkışıyorum,
bir yanım kendimi kolluyor bir yanım seni
ben benimle savaşıyorum,
seninle değil!
sonucu kılıcı kuşananından belli olan bir savaşın