''Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim,Ya da asla birini severken karşılığını beklemedim.Dostluğuma değer biçmedim sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim.Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.Ama hata insana mahsustur dedim.Affettim, af diledim.Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim.Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.Belki de içten içe sinsice güldüler.Ama asıl unuttukları şuydu:Ben aldanmadım.. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar.Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için,kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için.Oysa ben hiç insan kaybetmedim.Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.''
Can Yücel
Nen var Zeze?
- Hiç. Şarkı söylüyordum.
Şarkı mı söylüyordun?
- Evet.
Öyleyse ben sağır olmalıyım.
"İnsanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? Bir şey demedim. Bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim." şeker portakalı
Seni seviyorum derken hiç yalan söylemedim, yalan söylerken ise ben hiç seni seviyorum demedim..
Sivas’ın bir kazasından yaşlı bir bey telefonla aradı. Dedi ki “Oğul aradık seni bulduk, burada bir yaşlı kadın var, herhalde sizden. Kadın Allah’ın rahmetine kavuştu. Yakınını falan bulursan gönder, gelip alsınlar ya da biz burada namazımızı kılıp gömelim.
“Peki amca ararım” dedim. Verdi adını soyadını; Beatris Hanım diye biriydi, 70 yaşında.