Aşk yine bana kızıyor. ' Sende herkes gibisin,' diyor bana. ' Beni acıya bulaştırıyorsun acımadan. Sen kederi, hüznü, acıyı, aşktan daha çok seviyorsun. Bencilsin. Sen bedenine aşk dediğin her kimse onu hayatında tutamıyorsun,' diye beni suçluyor aşk. Kısaca senin yüzünden aşkla da aram bozuldu. Bir daha başka bedene yakışır mı bilmem. Yeniden hayatıma eşlik eder mi aşk? Yeniden barışır mıyız? Sen gittiğinden de giderken bu sözlerimi bir düşün, sevgili. Nasıl olsa sen bir sürelik aşksın.
'Sevgilim', sevdiğine söyleyince manal, bilirsin. Ulu orta kuşa, kediye, köpeğe ve insan siluetinde müsveddeleri herhangi birine telaffuz edilenlerden de değildi benim senin için bahsettiğim bu tanım. Sevgilimden. Benzersizce söylediğim kelimemin öznesiydin sen. Emsalsiz sevildin, be kadın! Emsalsiz oldu gidişin.
Sayfa 79
Bu bir sidik yarışı mı? Biz sevgili değil miyiz, bir insan
niye kendini sevgilisinden üstün görmeye çalışır ki? Dese
ki sen bencilsin, İstanbul’a kendin gitmek istiyorsun beni de
sürüklüyorsun tek kelime demeye hakkım yok. Ama şu durumda
bu nasıl bir tavır? Sevgilisi onun yerine staj başvurusu
yaptı diye kim kimi döver böylesine? Çok kızgınım ama çok
üzülüyorum da ona, bize, bu hale geldiğimize.
