Birbirimizin karşısında çırılçıplak duruyorduk, ama üniformasıyla bile bundan daha soğuk olamazdı karşımda.
Çocukluk ve gençlikteki hastalık dönemleri nasıl da büyülü zamanlardır! Dış dünya, avludaki, bahçedeki ya da sokaktaki boş zamanların dünyası hastanın odasına ancak uzak bir uğultu olarak girer. İçeride, hastanın okuduğu öykülerin ve kişilerin dünyası gemi azıya alır. Algıyı zayıflatan, ama hayal gücünü bileyen ateş, hastanın odasını yeni, hem tanıdık hem de yabancı bir mekâna dönüştürür; perdenin desenlerinde canavarlar, duvar kağıtlarında yüzler belirir ve iskemleler, masalar, raflar ve dolap devleşip dağlara, binalara ya da gemilere dönüşürler; hem tutulabilecek kadar yakında hem de çok uzaktadırlar. Uzun gece saatlerinde kilise kulesindeki saatin vuruşları eşlik eder hastaya, arada bir geçen arabaların homurtusu ve duvarları, tavanı yoklayan farlarının yansıması. O saatlerde uyunmaz, ama uykusuz saatler değildir bunlar, bir yoksunluğun değil, bir bereketin saatleridir. Özlemler, anılar, korkular ve zevkler, hastanın yolunu yitirdiği, bulduğu ve yeniden yitirdiği labirentler kurar. Bunlar, iyi ya da kötü, her şeyin mümkün olduğu saatlerdir.
Bu yolun, başka yerleşim yerlerinden geçerek Schwetzingen'de son bulacağını biliyordum. Ama kendimi dışlanmış hissediyordum; insanların yaşadıkları, çalıştıkları ve seviştikleri normal dünyadan dışlanmış. Sanki o boş vagonda hedefi ve sonu olmayan lanetlenmiş bir yolcu gibiydim.
Sayfa 41Kitabı okudu
Ama kendimi nasıl kandırmaya çalışırsam çalışayım, hayatımdaki önemli şeyleri dostlarıma anlatırken Hanna'yı suskunlukla geçiştirdikçe, ona ihanet ettiğimi biliyordum.
Sayfa 65Kitabı okudu
Söylediklerinizin hakikati yaptıklarınız olduğuna göre konuşmanın ne gereği var?
Diğerinin muradı olmayı başaramamışsa insan neden istesin ki onun eski ilişkilerini dinlemeyi?
Yüzündeki beklentiyi gördüm; beni tanıdığında, o yüzün sevinçle parladığını gördüm; ona yaklaştığımda, yüzümü yoklayan gözlerini gördüm; gözlerindeki arayan, soran, giderek güvenini yitiren ve kırılan bakışı gördüm ve yüzünün karardığını gördüm.
Ne ki, kaçış yalnızca bir uzaklaşma değil, bir varıştır aynı zamanda.
… bir daha yitirmekten acı duyacak kadar sevmeyecektim hiç kimseyi…
Bu hüzün, hüzün dediğimiz şeyin ta kendisi midir yoksa? Anılardaki mutluluk bir durumdan değil, gerçekleşmemiş bir vaadden kaynaklandığı için, geçmişe bakarken güzel anılarımızın dağıldığını görüp de kapıldığımız hüzün müdür bu?
Beni zaten kimsenin anlamadığını, kim olduğumu ve beni şunu ya da bunu yapmaya iten şeyin ne olduğunu kimsenin bilmediğini hissederdim hep. Ve biliyor musun, eğer seni anlamıyorlarsa, senden hesap da soramazlar.
… kendimi dışlanmış hissediyordum; insanların yaşadıkları, çalıştıkları ve seviştikleri normal dünyadan dışlanmış. Sanki o boş vagonda hedefi ve sonu olmayan lanetlenmiş bir yolcu gibiydim.
Düşün ki, bir insan bilerek felakete sürüklüyor kendisini ve sen onu kurtarabilirsin- kurtarır mıydın? Öyle bir ameliyat düşün ki, hasta narkozla bağdaşmayacak uyuşturucular kullanıyor, ama uyuşturucu kullanmaktan utandığı için, bunu anestezi uzmanına söylemiyor - onun yerine sen konuşur muydun anestezi uzmanıyla? Bir mahkeme düşün ki, sanık solak olduğunu ve bu yüzden sağ elle işlenen cinayeti kendisinin işlemiş olamayacağını açıklamadığı takdirde mahkum olacak, ama solak olmaktan utandığı için bunu yapmıyor - durumu sen açıklar mıydın hakime? Sanığın eşcinsel olduğunu ve suçun bir eşcinsel tarafından işlenmiş olamayacağını düşün, ama sanık eşcinsel olmaktan utanıyor. Sorun solak ya da eşcinsel olmanın utanılacak bir şey olup olmadığı değil - yalnızca sanığın utandığını düşün.
Sayfa 120 - İletişim 2016 basımKitabı okudu