Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.26
~Katre-i Matem~
~Katre-i Matem~
@bettercoffe
Umutsuzluk, ruhunu terk etmeye mahkum geçici bir zayıflıktan ibarettir. Umudun kalmasa da sabrını yitirme...
450 okur puanı
Ocak 2015 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Her zaman bazı şeylerin görünenden daha fazlası olduğuna inanırım. Asıl anlatılmak istenen şeyin yüzeyde olmadığı, düşündükçe kavranabildiği derin şeyler. Bu kitapta benim için görünenden fazlasıydı ve bende oldukça kafa karıklığına yol açtı. Olaylara adepte olmakta zorlandım ilk etapta; yazarın düşüncesi ne, bana ne anlatmak istiyor diye düşündüm. Sonra Paulo Coelho' nun bir romanında geçen " Kendi dünyasında yaşayan herkes birer delidir." sözü aklıma geldi. Durup düşündüm kitaptaki olayları, Bay Şair' in yaşadıklarını... Kendi iç dünyasında yaşayan Bay Şair, her şeyleri aynı olan insanlar tarafından belli bir kalıba koyulmak istendi. Oysa ki kendi gerçekliğinde yaşıyordu Bay Şair. Zaten tek bir gerçekliğin varlığından kim bahsedebilir ki? Okunası, akıcı ve düşündürücü bir kitap, Kaybolan Düşler Senfonisi...
Baştan sona kadar öyküsünden etkilenerek okuduğum bir kitap oldu. Benim için dokunaklıydı da. Hikaye ilerledikçe ve Nathan karakterinin insani yönünü okudukça ona hayran kalmamak elde değil. Kim hiç tanımadığı hatta kendi kanından dahi olmayan bir insana bu kadar güvenip inanabilir ve hayatı boyunca ona destek olabilir ki? İnsan hayatı için bilinçli ebeveyne sahip olmak hayati önem taşıyormuş, bu kitapla kavradım bunu. Ya da doğru insanlarla karşılaşabilmek.. Gerçekten severek okuyacağınıza ve mutlaka size birşeyler katacağına inadığım bir kitap. Okumaya değer.
Önce filmini izleyip sonra kitabını okuduğum ve ikisinden de ayrı keyif aldığım ilk kurgu, bu seri oldu. Gerçi filmin bir kitap serisi olduğunu fark ettiğimde, çok merak etmeme rağmen kitapları okumadan filmleri izlememe kararı almıştım. Ama okumadan izleseydim de hüsrana uğramayacağıma inandıran bir Uyumsuz vardı karşımda. Kurguya hayran kaldım ve bunu hem okuyup hem izlemek çok güzeldi; benim hayal gücümün yetişmediği yerde devreye filmi girdi. :)
Kitap ve film hemen hemen aynı doğrultuda ilerledi ve bazen kitabı okurken filmde kullanılan repliklerin birçoğunun kitaba bağlı kalınarak oluşturulduğunu fark ettim ve bu çok hoşuma gitti. Kitap sürükleyiciydi fakat çok merkalanıp heyecanla bir sonraki sayfayı okuma isteğim olmadı. Aynı olayın farklı versiyonu yaşamak gibiydi benim için. Tek üzüldüğüm nokta da, okurken kitap ve filmi istemeden de olsa sürekli kıyaslamam ve bir açık yakalamaya çalışmam oldu. Bir hayal kırıklığına uğramayı bekledim fakat kitap da ben de beklediğim etkiyi bıraktı. Karakterleri kitapta yaşlarının gerektirdiği gibi davranırken okumak ayrı güzeldi. Ergen bir gence has hırçınlığı ve korkuları başarılı bir şekilde yansıttığı noktada filmden bir tık ilerde kitap benim için. Çünkü kitabı okumasaydım baş karakterlerin 16-18 yaş arası olduğunu bilemeyecektim. Filmde olduğundan büyük ve korkusuzdular.. Dolayısıyla benim için yine her zaman kitap filminden önce gelir. :-)
Okur Takip Önerileri
Aynı yazar ve yine yapılan aynı hata.. Trendeki Kız'da olduğu gibi Karanlık Sular kitabında da tanıtımın yanlış yapıldığını, reklamının çok sesli olup beklentileri yükselterek ve bu bekletiyi karşılamayarak okuyucuya haksızlık yapıldığını düşünüyorum. Sıradan bir konuya ve anlatıma sahip olan, polisiye romandan bir tık geride kalan Trendeki Kız ve ne Ölüm Göletinden ne de o gölette hayatını kaybeden kadınlar hakkında yeterli bir bilgi sunan, bunun yerine gereğinden fazla, karakterlerin iç dünyalarına, geçmişlerinde yaşadıkları hayal kırıklıklarına, özgüven sorunlarına vs. yer veren Karanlık Sular'ın fazlaca abartıldığını düşünüyorum. Kitapta birçok karakter var bu bir bakıma iyi bir tercihtir bana göre çünkü aynı konunun farklı karakterler üzerindeki etkilerinden yola çıkarak sonuç kısmına gidilmesi her zaman daha çok ilgimi çekmiştir. Fakat burda kullanılan bu yöntem bana göre yersizdi. Her bir karakter birbirinden depresif, iç karartıcı olmuş ve konunun aydınlatılması adına da pek bir yardımı olmamış. O zaman bunca karaktere ne gerek vardı? Çok gerildim ama olayların ürkücü oluşundan değil, karakterlerin karanlıklarından. Aslında baştan itibaren durgun başlayan ve yaklaşık 250.sayfadan sonra biraz hareketlenen bir kitap olmasına rağmen kitap hakkındaki düşüncelerim değişmedi. Sonundan da pek memnun kalamadım malesef. Benim için belirsiz olan birçok yer vardı. Kitap benim için tamamen hayal kırıklığı oldu ne yazık ki. Kitabı bu kadar gömdüğüm için üzgünüm ama beynimi çok yordu kitap :-)
Yine bir Sırlar Uçurumu vakasıyla başbaşa buldum kendimi. Konu seçimi ve anlatım güzel fakat sebebini bir türlü anlayamadığım gereksiz ayrıntılar ve hikayeyi olduğundan karmaşık ve gizemli hale getirme çabalarından ötürü yer yer sıkılarak okuduğum ama sonunu da acayip merak ettiğim bir kitaptı benim için. Bazen o kadar çok tekrar ve konu uzatmasına gidilmiş ki, kitabı bırakma derecesine geldim. Kitap üç kısımdan oluşuyor; Mike'ın Hikayesi, Miguel'in Hikayesi ve Kırılma noktası 118. İlk iki hikayede olayları iki kişinin gözünden anlatıyor yazar ve bir şeyleri tam yoluna koymuşken, herşey çözüldü derken eskisinden de karmaşık hale geliyor. Ve nihat beklenen çözülme son bölümde geliyor. 118 sayısı ve işlenen cinayetler açıklığa kavuşuyor ve hiç beklemediğim bir şekilde son buluyor. Kitap hakkında detaya girmek istemiyorum fakat merak uyandırıcı ve zekice tasarlanmış bir kurgusu olduğunu söyleyebilirim. Sıkılmadan ve yarıda bırakmadan okuyabilirseniz, sonunda memnun olabilirsiniz :-)
Bir arkadaşımla kitaplar hakkında sohbet ederken tanıştım bu kitapla. Kitabı elinde okurken görürdüm hep ve merak ederdim. Bugün bir şekilde bu kitap hediye edildi bana ve çok sevindim, hemen okumaya başladım. Kapağı açınca şöyle bir yazıyla karşılaştım: "Yüreğinle oku ki, anlayasın". Kitaba karşı merakım vardı ama pek de ümitli değildim açıksası. O cümleyi okuyunca ilgim arttı ve okudukça ruhuma etki etti kelimeler..
Biraz da kitabın içeriğinden bahsetmek istiyorum. Kitap iki bölümden oluşuyor; ilk bölüm 'Geç Ulaşmış Mektuplar'. Bu bölümde 13 mektup bulunmakta ve yazar kavuşamadığı ve hatta sevildiğinden habersiz olan insana söyleyemediklerini mektuplarla anlatıyor. İkinci bölümde ise 'Yürekten Ne Döküldüyse 'O' başlığı altında birçok şiir ve hikaye yer almakta. Ben okurken çok keyif aldım. Her bir satır hissederek, hissettirilerek yazılmış ve en önemlisi, yüzeysel ve basit bir aşkı tanımlamıyor yazar. Okuyunca daha iyi anlarsınız zaten. Şimdiden keyifli okumalar.
Okuması müthiş zevkli bir kitap. Akıcı dili, olayların kurgulanışı sizi alıp götürüyor. Okurken bir an bile sıkılmadım ve sayfaları merakla çevirirken kendimi unutup kitaptaki herhangi bir karaktere dönüştüm. Zaman zaman gerildim, şaşırdım ve sanki daha da merak edebilirmişim gibi heyecanla okumaya devam ettim. Gerçekten etkileyici.. Yazarın birkaç kitabını okuma listeme almıştım fakat okumakta tereddüt ediyordum 'ya bu yazar da popüler kültürün bir ürünüyse ve abartılıyorsa' diye. Şimdi bu düşüncemin yersiz olduğunu anladım ve benim için bu kitap bir başlangıç oldu. Polisye-gerilim dalında okunması gereken yazarlar listeme gözüm kapalı ekliyorum yazarı. Yazarın kaleminden oldukça etkilendiğimi de söylemeden geçemeyeceğim.
Merakla okumaya başladığım kitabı 'şimdi ben ne okudum' diyerek bitirdim. Sürekli tekrarlanan hayatların neden ve nasıl olduğuna dair bir cevabının kitabın sonunda da olsa okuyucunun kafasında belirmesi lazımdı fakat olmadı. Ben o cevabı bulamadım. Gereksiz ayrıntılar ve konudan sapmalarla, yer yer sıkılarak ve artık bu konu bir yere bağlansın diyerek okudum. Belki aynı konuyu bir başka yazar ele almış olsaydı sonuç farklı olabilirdi gibi geliyor bana. Çünkü konudan ziyade onu işleyişte bir sıkıntı vardı bana göre. Sonuç olarak okumayıp aklımda kalacağına okuyup da sevemediğim kitaplar arasında yer alsın düşüncesinde olduğum için bu kitabı okuduğuma pişman değilim :-)
Beynim yangın yeri... Kitabı okuduğum tüm süre boyunca benim dünyam Thomas ve Kayranlılar oldu. Kitabı elimden bırakıp oradaki dünyamdan ayrılmak istemedim bir türlü. Bu nasıl benimsemek, bu nasıl kendini olaylara kaptırmak bilemedim. Düşünmeyi bir an olsun bırakmadığım için kaşlarımın sürekli çatık olduğunu fark ettim ve başıma ağrılar girdi. Meraktan en çok da heyecandan midemde tuhaf hareketlilikler oldu. Suya hasret birinin su içmesi gibiydi durumum. Durmadan bir sayfayı daha kana kana çevirdim.
Hemen hemen herkes labirent serisinin ya filmini ya kitaplarını ya da her ikisini birden duymuştur ve olaylar hakkında az çok bilgi sahibidir. Filmini izlemediyseniz benim gibi, ilk önce kitabını okumanızı tavsiye ederim. Kitap dolu dolu ve zekayla kurgulanmış olduğu için beklentilerinizi karşılayacaktır yani filmini izlemiş kadar olacaksınız. Ben serinin geri kalanı okumak için büyük bir istek duyuyorum ama bunu bir süre daha erteleyeceğim ki okumak daha zevkli olsun. O halde sıra sizde, bu seriyi okumaya davetlisiniz :-)
İlk defa bir kitabı okumayı seçerken kitabın kapağına bakarak karar verdim. Bunda en büyük etki kapakta çok sevdiğim bir aktörün yer almasıydı. Bu faktör benim hem kitabı merak etmeme hem de filmi olup olmadığını araştırmama sebep oldu. Araştırmalarım başarısızlıkla sonuçlandı. Çünkü filmi yoktu, varsa da ben bulamadım.
Her neyse kitap, temposu düşük ve monoton olarak başladı. Akıcı ve hikayesini merak ettiren bir anlatımı var fakat dediğim gibi biraz yavaş ilerledi bir süre. Daha sonra Vanessa karakterinin geçmişte yaşadığı talihsiz tecrübelerinin yavaş yavaş hayatını bir şekilde kötü etkilemeye başlamasıyla kitap biraz da olsa gizemli bir hale geliyor ve merak duygusu öne çıkıyor. Tempoyu bir kere tutturunca da kendinizi kitabın son sayfasında buluyorsunuz.
Sarah jio dramı seven ve duygu yüklü kitaplar yazmaktan keyif alan bir yazar, artık kafamda netleşti yazarın profili. Ne zaman duygusallığı, samimiyeti hissetmek istesem ve bir yerlerde mutlu olmayı başarabilen insanların varlığını bilme ihtiyacı hissetsem, kitapları bu isteğimi fazlasıyla karşılıyor. Ve bu da benim yazarın kitaplarını keyifle okumama sebep oluyor. Kitapları genel olarak masal tadında ve ütopik karakter barındırıyor. Öfkeye, nefrete, kine yer yok. Hep affedici, aşkla sevgiyle dolu insanlar var. İnsanı yormayan, sakinleştirici bir etki bırakıyor insanda. Ve açıkcası yazarın kitaplarını okumayı biraz da bundan ötürü istiyorum; beni kaçmak istediğim sorumluluklarımdan, dertlerimden uzaklaştırsın diye..
Fakat Kelebek Adası'nda duygusal bir yoğunluk, sağlam bir hikaye ve karakterlerin ağırlığı yoktu. Yine akıcıydı, yine merak uyandırıcıydı ve keyif alarak okuduğum bir kitaptı. Fakat bu kitaptan istediğim tadı alamadım.
'Eğer Yaşarsam' bir mucizeyi anlatmak için yazılmışsa eğer 'Sen Gittiğinde' de bir çöküşü anlatmak için yazılmış; Mia'sız Adam neler yaşadı, neler yaptı.. Fakat bir devam kitabı olmasına rağmen zoraki olarak yazılmış hissini verdi bana bu kitap. Sondan sonra olanları anlatmak mecburiyetindeymiş gibi. 200'lü sayfalara gelene kadar kitabın yazılma amacını sorguladım, bunun gerekli olup olmadığını. Sona yaklaşınca biraz anlam kazanmaya başladı ve hikayenin iki muhatabından da olayları okuyunca 'hmm demek büyük acılar yaşayan insanlar çok sevdikleri insanları kendilerine olan öfkelerini dindirmek ya da kendilerinden kaçmak için arkalarında bırakalabiliyorlar' hissini verebildi. Yani 'bir duyguyu' bana yaşatabildi.
Sen Gittiğinde benim için tamamen hayal kırıklığı oldu.. Bu, kitapla ilgili beklentimin yüksek olmasından kaynaklı bir hayal kırıklığı değil. Yani ilk kitabı okuduğumda bana birçok duyguyu yaşatabilmişti, karakterleri hissetmiştim ama ikinci kitap çok boş geldi. Tek başına bu kitabı ele aldığımda kötü yazılmadığını, akıcı olduğunu söyleyebilirim ama kesinlikle bir devam kitabı için beklediğim ölçüde yazılmamış.
Altı yıl önce tesadüf eseri, kitabın bir seri olduğunu ve elimdeki kitabın da serinin ikinci kitabı olduğunu bilmeden almıştım. Ve yine bugün tesadüf eseri 1k da kitaplarda gezinirken karşılaştım. Yıllar önce okuduğumu hatırladım ama içeriğine dair bir şey yoktu aklımda. Kitabı elime alıp kitabın içeriğine bir göz attım. Yani söylemeliyim ki kitap çok acemice yazılmış gibi. Yazmaya yeni başlamış bir yazarın, çok tutulan bir konu hakkında birşeyler yazma düşüncesinden hareketle konuyu alelacele ve yüzelsel ele aldığı bir kitap olmuş benim gözümde. Kurt bir kadın ve vampir adamın ilginç aşkı.. Ben yazarın kalemini sevemedim, konuyu ele alış biçimini de.
Sırlar Uçurumu.. Nereden başlasam bilemedim. Kitap ilk başladığı anda okuyucuyu etkisi altına alan bir anlatıma sahip. Gösterişli bir malikane ve sözde 'asil' bir ailenin her bir ferdinin sırlarla kaplı hayatı insanı okumaya teşvik ediyor. Olaylar birçok karakterin gözünden anlatılıyor ve bundan ötürü de sıkça tekrara düşüyor. Benim kitapta hoşuma gitmeyen ilk bu oldu. Onun dışında aksiyonu bol, merak uyandırıcı ve gereğinden fazla sır var. Ve beni rahatsız eden de bu aşırıya kaçan sırlar oldu. Özellikle yazarın, kitabın son birkaç sayfasında çözüldü sanılan sırlara bir yenisini daha eklemesi. Her ortaya çıkan sırda şaşkınlığım biraz daha arttı ve bu kadar da olmaz dedirtti. Sanki ters köşe yapmak için olayları çok karıştırmış. Yine de güzel ve iyi kurgulanmış bir kitap. Ve üzülerek söylüyorum ki sonunu anlamadım :) evet öyle bir yerde bitmiş ki okuyanlar bilir; olumlu mu olumsuz mu, güzel mi kötü mü bitti belli değil. En azından benim için. Kitabı okuyan biri bana ne olduğunu anlatabilir mi? :)
Öncelikle belirtmek isterim ki bu kitap için ve tabi ki filmi için sağlam bir psikoloji gerekiyor. Deliliğin ölçüsünün ne olduğu ve toplum kurallarının kim tarafından hangi ölçütlerle belirlendiğinin tartışmaya açık bir anlatımı. Müthiş etkileyici bir anlatım. Kitabı ilk okuduğumda olayları tam kavrayamadığımı düşünmüştüm ama filmini izleyince her şey daha belirleyici oldu. Özellikle Şef karakteri ve onun yaptıkları beni çok etkiledi. Tabi asıl değişimi başlatan McMurphy karakterini de unutmamak gerek. İnsan ruhunun kesinlikle sınırlandırılamadığının bir örneği. Dramatik ve etkileyici..
