Hastanın, hastalık görülmeden önceki tüm yaşamını gözden geçirdiğimizde dört dönem gözümüze çarpar; ilki hastanın çok kuvvetli ve yanlış deneyimler edindiği aile içinde geçen erken çocukluk dönemidir.
İkinci dönemde (son çocukluk) hasta ilk dönemin zorluklarına reaksiyon olarak, düzeltilmediği takdirde ergenlikte daha belirgin bir hal olan, özel bir tip kişilik geliştirir. Bu tip kişiliklerden biri ‘şizoid’ tiptir.