Bugün rastgele elime bir kibrit aldım ve yaktım. Yanışını izlerken kendimce bir anlam çıkardım: Kibrit yanıyordu, güçlü de yanıyordu ama farkettiğim şeylerden biri de yanarken yanmasını sağlayan odunu da git gide tüketiyordu, sadece yanışını gördüğümde evet güçlü bir yanışı vardı ama o yanışın arka planına baktığımda yanmak için kendinden veren, gittikçe incelen, siyahlaşan bir kibrit vardı. Aslında bir kibritin yanışından bile çok şey çıkarabilir insan. Çıkarılması gereken anlam benim yaşadığım hayat tecrübelerim, düşüncelerime göre şöyle yoğruldu: İnsan bir çok yıkıcı olay karşısında güçlü, dimdik kalabilir ama aslında kendinden çok şey vererek yapar bunu. Ayaktasındır ama bir dokunuş belki yeter bazı olaylarda, zamanlarda kırılmana, yıkılmana. Zaten hep öyle yapmıyor muyuz, hayatımızdan bir şeyler anlatırken hep ya eşyalardan ya doğadan ya da daha düşünemediğim çoğu şeyden örnekler veriyoruz, bunlara dayanıyoruz. Ben böyle yorumladım, sizler belki daha güzel daha anlamlı bir şekilde yorumlayacaksınız bunu. Biz insanlar çok garip varlıklarız, bazen ne kadar basitiz diyorum sonra hayır hayır biz çok zor, çok karışık varlıklarız diyorum. Aslında ben de daha karar veremedim nasıl yapıda olduğumuza. Sanırım kişiden kişiye değişiyor bu. 🍂🍁