1920’de İstanbul, 560.434’ü Müslüman, 384.689’u Rum, 118.000’i Ermeni ve 44.765’i Yahudi olmak üzere, yaklaşık 1.200.000 nüfusa sahip olmakla iftihar etmekteydi.
1920 Ekimi’nde, İstanbul’daki İngiliz istihbaratı, çok sayıda İtalyan malı petrol varilinin, Kuvay-ı Milliye tarafından kullanılması amacıyla, Antalya’dan Anadolu’nun içlerine doğru gönderilmiş olduğunu doğrulamaktaydı.
Roma’daki bir İngiliz ajanının Londra’yı uyardığı gibi, İtalyan Hükümeti, komşu devletlerin emperyalist emellerini dengeleyebilmesi için, Yakın Doğu’da güçlü ve bağımsız bir Türkiye’den yanaydı:
1919 yazında İtalya’da iç durum karışmıştı ve bir ihtilâl tehlikesi vardı. İtalyan Hükümeti kendi birliklerini Anadolu’dan geri çekti ve toprak kazanma düşüncesinden vazgeçti.
Fransızlar’ın İngiltere’den öteki şikâyetleri, ön anlaşmaların aksine İngiltere’nin Musul petrolünü Fransa ile paylaşmak istememesi ve Emir Faysal’ı, Suriye’deki Fransız birliklerine saldırması için kışkırtmasıydı. Kısacası, Fransa’ya göre İngiltere, müttefiklerinin çıkarlarına en ufak bir saygı göstermiyordu ve bütünüyle bencil bir politika izlemekteydi.
Genç insanların, tüm gelecekte savaşı imkansız kılmak için
savaşa katılmalarından sonra, yaşlı insanlar, tüm gelecekte
barışı imkansızlaştıracak bir barış yapmaya kendilerini adadılar.
Sayfa 13 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
